Μια ανάσα βαθιά κι η ψυχή ξεδιπλώνει πτυχές.
Είναι ελεύθερη; Αγναντεύει τα πέρατα.
Είναι ανάστατη; Στους γκρεμούς απομένει.
Θύελλα, πίσσα και νέφη πυκνά του ερέβους,
σύντροφοί της σε αυτή τη νυχτιά,
οδηγούν τα απέλπιδα βήματα,
σε μια λάθος πορεία χαμού.
Καταιγίδα στο όνειρο ξέσπασε,
γλιστερό μονοπάτι σε τραβά προς τα κάτω.
Αν θα σβήσει το φως, θα ’ναι η πτώση βεβαία!
Σε τρεμάμενα χέρια κρατάς της ελπίδας φανάρι,
σαν αγία σταγόνα αγάπης κι ελέους.
Μα δε φτάνει για πάντα το λεπτό το φυτίλι.
Αν φυσήξει ο βοριάς, το φωτάκι θα σβήσει,
θα πεθάνει το όνειρο, θα φανεί ο γκρεμός.
Κόρη, κάνε πιο πίσω, ένα βήμα δε σου ’μεινε.
Από κάτω το χάος, ξαγρύπνα,
μην αφήσεις το βλέμμα να κοιτάξει αλλού.
Εφιάλτης το όνειρο, ξύπνα!
Εφιάλτης φρικτός! Απονιά, αχαριστία.
Δεν υπάρχουν τα όνειρα! Μην πιστεύεις σε αυτά!
Κινδυνεύει η ψυχή σου να πέσει στη λήθη!
Ξύπνα, δες την αλήθεια!
Όσο είναι καιρός!
Π. Μίλτου