Σαν ξημέρωσε η αυγή,
μου χάρισες ένα κόκκινο ρόδο
και απομακρύνθηκες βιαστικά…
Είπες, με αγάπησες πολύ, αλλά…
Αλλά,…
κάπου άλλαξαν τα γούστα σου στο σήμερα.
Με αγάπησες…
Πολύ…
Πόσο ψέμα στην αγάπη, αλήθεια;
Πόσο παρελθόν ψευτιάς…
Πόση έλλειψη συναισθήματος!
Υπάρχει αγάπη, που αλλάζει με το χρόνο;
Υπάρχει αγάπη, που σβήνει με τον άνεμο;
Υπάρχει αγάπη, που έχει δάκρυα στο τέρμα;
Δεν αγάπησες,
ούτε λίγο ούτε πολύ…
Μία είναι η αγάπη!
Και δεν απουσιάζει με ένα ρόδο…
Δε σε χτυπάει στο εσώτερο βάθος…
Δεν αντέχει το σαρκασμό στα αισθήματα…
Η αγάπη αλλάζει μόνο με ένα μέτρο…
Στο πιο πολύ!
Στο πιο καλά!
Στο πιο ευτυχισμένο!
Σκιρτήματα καρδιάς, αγάπη μου!
Μη φύγεις!
Μόλις μαραθεί το ρόδο,
θα μαραθεί και η ψυχή μου…
Και λες, μετά,
πως με αγάπησες;
Πότε;
Π. Μίλτου
(Το παρόν, αφιερωμένο στην ψευτιά της δήθεν αγάπης… που αφήνει πίσω της θύματα… «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει!»)