Ένα όμορφο ρομαντικό βράδυ, φωτάκια για ατμόσφαιρα, ερημιά από όσους θα κατέστρεφαν τη στιγμή και οι καρδιές ζεσταίνονται πλάι πλάι.
Αγάπη, θα πεις!
Δεν αντιλέγω. Οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι, ελκύονται από το έτερο μισό και φυσιολογικά κάνουν όνειρα για την ευτυχία τους.
Όμως, δεν είναι μόνο μια ρομαντική βραδιά που θα δέσει τον καρπό της αγάπης και θα τον ωριμάσει για να γίνει ολόγλυκος και ευωδιαστός.
Χρειάζονται πολλές μικρές λεπτομέρειες καθημερινής πραγματικότητας. Μικρές λεπτομέρειες με μεγάλο νόημα.
Κοίτα, δε μιλάω για την έλξη που οδηγεί στη σωματοποίηση των επιθυμιών. Δε μιλάω για μια πράξη στιγμής. Μιλάω για κάτι μοναδικό, υπέροχο, μεγαλειώδες και αιώνιο.
Η αγάπη είναι αυτό το είδος και όποιος τη βρήκε και τη ζει, είναι τυχερός.
Γιατί η αγάπη είναι μόνιμη κατάσταση.
Σημαίνει ζεστασιά συναισθημάτων ακόμα και όταν παγώνει ο χειμώνας.
Είναι ανοχή σε λάθη και παραδοχή σε πάθη, που μοιάζουν να είναι σπαρμένα για όλο το ανθρώπινο είδος.
Παρουσιάζεται με χαμόγελα, ακόμα και στις πιο δακρυσμένες σου ώρες.
Φέρνει μαζί της τον ήλιο της ελπίδας, όταν βρέχει κατακλυσμό ντροπής και αποτυχία και απόγνωση.
Η αγάπη ξεκινάει από την καρδιά, φίλε μου.
Και αν κάποιον τον βάλεις στο κέντρο της καρδιάς σου και μπολιαστείς με τη δική του ύπαρξη, όταν έχεις μάθει να αναπνέεις τον αέρα μαζί του, να χτίζεις το μέλλον σου με αυτόν τον μοναδικό σου, να σκέφτεσαι το καλό και των δυο σας,… δε γίνεται μετά να ξεμάθεις να αγαπάς.
Και αν κάποιος κάνει κάτι τέτοιο σαν προσπάθεια, αν όλα σκοτεινιάσουν και σε οδηγήσουν στο δρόμο του διχασμού, ένα είναι σίγουρο. Η καρδιά σου ποτέ δε θα είναι το ίδιο. Θα σκιστεί στα δυο και αυτές οι πληγές όσο και αν επουλωθούν, πάντα θα κινδυνεύουν να ανοίξουν και να μολυνθούν…
Επειδή, αν ήταν μονάχα μια δοκιμή περιπέτειας, δεν ήταν αγάπη και μικρό το κακό.
Αν, όμως, έμαθες να αγαπάς, δέθηκες, έκανες κοινά όνειρα, έζησες εκείνα τα μοναδικά βράδια που κοιτούσατε μαζί τον ουρανό και ενώ δε μιλούσατε νιώθατε τα ίδια πράγματα… τότε… καλύτερα να προσέξεις.
Γιατί η Αγάπη, όταν κατακτήσει μια καρδιά την κάνει δική της, γίνεται ένα μαζί της και είναι αδύνατον να σβήσει το αποτύπωμά της από αυτήν, ό,τι και αν συμβεί.
Επειδή… ο άνθρωπος μπορεί να πέσει και να αλλάξει, η αγάπη όμως, όταν είναι πραγματική, «ουδέποτε εκπίπτει»!
Μια ευχή πλανιέται στα χείλη μου και τρεμουλιάζει στην ψυχή μου… Με φόβο την απλώνω πάνω από τα έμβια όντα και αγωνιώ.
«Μακάρι όλοι να νιώσουν τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Πόσο γεμίζει το είναι, πόσο ομορφαίνει το μέσα μας. Μακάρι όλοι να αισθανθούν την πληρότητά της στην καρδιά τους και φυσικά δεν εννοώ μόνο τα ζευγάρια…»
Γιατί τρέμω;
Επειδή… έχω πείρα διαρκή στο πόσο πονάει και πόσο υποφέρεις όταν… αγαπάς για πάντα. Και δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω να βγάλεις πρόσωπα που σε ξεγέλασαν και τους έβαλες κατά λάθος στην καρδιά σου. Δεν μπορείς να ξεχάσεις την προδοσία από επιστήθιους, δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που είσαι.
Παρόλα αυτά, ό,τι και να συμβαίνει, και πάλι την αγάπη θα διάλεγα για δρόμο μου.
Γιατί αγάπη σημαίνει πως κατέκτησες τη δική σου ψυχή.
Αφού για την αγάπη πλαστήκαμε, η αγάπη είναι το φυσιολογικό μας θέλω, η πιο αφόρητη επιθυμία μας και ο τελικός μας σκοπός.
Αγάπη, λοιπόν! Και χαρά και πόνος…
Αν κατανοούσαμε την ουσία της, ίσως να γινόμασταν αυτομάτως ευτυχισμένοι…
Αλλά, θα χρειαστούν πολλά ρομαντικά βράδια που οι άνθρωποι να συνηθίσουν να κοιτάζουν τον ουρανό και να σκέφτονται πόσο απλό και πόσο όμορφο είναι να είναι μαζί, να δένονται οι ψυχές τους και να νιώθουν σαν ΕΝΑ.
Copyright © Πόλυ Μίλτου