Μα η αγάπη ανθίζει σε ξερούς τόπους και σε αγκαθιές.
Αν δε ματώσεις στην προσπάθεια να αγκαλιάσεις τη γη, δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τι σημαίνει αληθινή αγάπη.
Πάμε να ποτίσουμε καρδιές και σήμερα. Το κάθε μας σήμερα. Με λόγια χαράς και ένα χαμόγελο ειρήνης και συγγνώμης. Αλλά και με αυστηρότητα και σοβαρότητα, όταν η εκμετάλλευση των καλών από τους κακούς, διώχνει το φως και φέρνει σκοτάδια.
Επειδή αγαπάς, μη δεχτείς να σε πατήσουν στην ψυχή. Αυτό δε σημαίνει αγάπη, αλλά δειλία. Και δεν πρέπει να αφήσεις το κακό να σε στριμώξει με την πονηριά και τις ομίχλες του.
Δεν πρέπει να αφομοιωθείς σε κάτι που δεν πιστεύεις, επειδή φαίνεται πιο δυνατή η αναποδιά και τα λάθη.
Η Αγάπη δίνει ενσυναίσθηση και θάρρος, αλλά και σύνεση και σοφία και προσοχή.
Τα περιστέρια, να θυμάσαι, είναι αθώα, μα συγχρόνως προσέχουν πού κάθονται. Ποτέ δε λερώνουν τα ποδαράκια τους σε σκουπιδότοπους και βόθρους.
Σήκω, προχώρα, σκούπισε δάκρυα (δικά σου ή ξένα) και συνέχισε να ποτίζεις υπομονετικά τους αγκαθωτούς σου σπόρους.
Τα χέρια σου θα γεμίσουν πληγές, αλλά όταν ανθίσει ο κήπος σου, θα αρωματίσει το σύμπαν.
Ξεραίνεται η γη μας, φίλοι μου! Πεθαίνει...
Μια κλιματική αλλαγή στον πολιτισμό μας, έχει δημιουργήσει μια επικινδυνότητα ατελείωτη εχθρότητας και κακίας, δολοπλοκίας, φθόνου και μίσους...
Πάμε να φυτέψουμε καρδιές κι ας ματώσουμε!
Πάμε να σώσουμε τη ζωή!
Να έχουμε να λέμε στα παιδιά μας με περηφάνεια πως τους αφήσαμε ένα λιβάδι χαράς για να ζήσουν.
Την αγάπη μου κόσμε και όσο αγαπάμε, υπάρχει ελπίδα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Η χαριτωμένη εικόνα είναι από το ίντερνετ...)