ΕΛΑ... ΝΑ ΜΙΣΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ,...ΕΛΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ…
ΕΛΑ, ΦΙΛΕ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ, ΕΛΑ…
Πριν ξεσπάσει μια μεγάλη θλίψη, αλλά ιδιαιτέρως όταν οι άνθρωποι πονούν, μερικοί το θεωρούν ώρα για κηρύγματα του τύπου: «Γίναμε Σόδομα και Γόμορρα ή… γίναμε χειρότερα από Σόδομα και Γόμορρα». Και άλλα πολλά, όπου το βρίσιμο και η κατηγόρια (για τους άλλους πάντα), τελειωμό δεν έχει…
Επειδή πιστεύω πως λίγοι είναι οι πραγματικά αρρωστημένοι σαδιστές, που αντλούν από τον πόνο του άλλου τη δική τους χαρά, επειδή θεωρώ ότι ο απλές ψυχούλες, πάνω στην αγανάκτηση που νιώθουν, ξεσπούν ανεξέλεγκτα, νομίζοντας πως έτσι θα ανακουφιστούν και θα δείξουν συμπαράσταση…
Επειδή υπάρχουν και κάποιοι που «τα λένε στην πεθερά για να τα ακούσει η νύφη», σκέφτηκα να γράψω και τη δική μου φτωχή άποψη, (μιλώντας στη «νύφη», στον εαυτό μου, δηλαδή) τώρα που καθόμαστε πάνω στις στάχτες και αναμετρούμε τις απώλειες, ψάχνοντας για τις ευθύνες των πραγματικά υπεύθυνων, όμως.
Καταρχήν, φίλε μου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάτι που με έχει πειράξει πολύ και σαν άνθρωπο και σαν ιδιότητα…
Ας σταματήσουμε να χαρακτηρίζουμε την Ελληνική κοινωνία με τον όρο σοδομίτες… Πριν πούμε κάτι τόσο βαρύ για μια ολόκληρη χώρα, για όλον τον κόσμο, για ανθρώπους καθημερινής βιοπάλης που περνούν δίπλα μας σκυφτοί από χίλια μύρια προβλήματα και ούτε τους ξέρουμε, αν είναι καλοί ή κακοί, γενικεύοντας με τον όρο «όλοι γίναμε…», καλά θα είναι να διαβάζουμε πρώτα.
Φτωχέ μου άνθρωπε, ξέρεις τι ήσαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα; Να δοξάζεις τον Θεό, που δεν έζησες εκεί… Μιλάμε για δυο ολόκληρες πολιτείες… σάπιες… Σάπιες, βρυκολακιασμένες, πώς να στο εξηγήσω,… κατοικούσαν εκεί μόνο ζόμπι χωρίς ψυχή, μόνο σάρκες μολυσμένες με βρωμιά κάθε είδους…
Δε θα το αναλύσω περισσότερο, μια σιχαμάρα την πήραμε… Όποιος θέλει να ενημερωθεί περισσότερο ας ανατρέξει στην Παλαιά Διαθήκη…
Πριν, λοιπόν, πούμε κάτι, ας σκεφτούμε τις συνέπειες… Πικραίνουμε ψυχές ήδη πονεμένες και αυτό, σίγουρα, δεν είναι αρεστό στον Θεό…
Όσο για το ότι γίναμε Σοδομίτες όλοι μας, αν το πιστεύεις, άρα το πιστεύεις και για σένα… Μα αν είναι έτσι, πάλι θα σε απογοητεύσω, άνθρωπε… Οι Σοδομίτες ήσαν τόσο αισχροί που ποτέ μα ποτέ δεν πίστευαν σε μετάνοια και Θεό. Τα χλεύαζαν! Τέτοιος είσαι; Το παραδέχεσαι για τον εαυτό σου το ίδιο, όπως και για τους άλλους, που λες; Το παραδέχεσαι και για το παιδί σου; Να καταστραφούμε όλοι, τότε, και εσύ και τα παιδιά σου, αφού… καταντήσαμε έτσι… Τι λες;
Όχι, δεν το παραδέχεσαι…
Άρα, δεν έχεις το δικαίωμα να θεωρείς τον εαυτό σου τέλειο και αδέκαστο κριτή άγνωστων σε σένα ψυχών και να εύχεσαι, μάλιστα, με σκληροκαρδία και αναισθησία να καταστραφούν… Αυτό, άνθρωπε δεν είναι κήρυγμα αγάπης, αλλά μίσους…
Και, αφού τους αγαπούληδες δε θες να τους ακούσεις, άκου… θα κάνουμε κάτι άλλο.
Έλα, θα μισήσουμε μαζί… Θες;
Ναι, καλά το άκουσες! Ξέρεις κι εγώ μισώ και μάλιστα με όλη μου την καρδιά… Μισώ και μετά… φροντίζω να αγαπώ το ίδιο δυνατά…
Άκου με λίγο…
Συμφέροντα, λες, που αδικούν τον κοσμάκη και καταστρέφουν… Ε, ναι κι εγώ το μισώ, φίλε μου το συμφέρον… Από σήμερα λέω να αγαπήσω μόνο την προσφορά και την αλληλεγγύη, χωρίς ανταπόδοση…
Ψεύτες λες που δεν αφήνουν την αλήθεια να λάμψει και καταδικάζονται αθώες ψυχές… Πόσο μισώ το ψέμα… Από σήμερα σκέφτομαι να γίνω ακόμα πιο ειλικρινής και έντιμη στις συναλλαγές μου…
Υποκριτές και διπρόσωποι, φωνάζεις, δεν ξέρεις πια ποιον να εμπιστευτείς… Ναι, κι εγώ! Τη μισώ την υποκρισία και από σήμερα υπόσχομαι να είμαι πιο αληθινή και ίσια στις συναναστροφές μου.
Παλιάνθρωποι, λες, αυτοί που αδιαφορούν για τον άνθρωπο και δεν υπολογίζουν κανέναν και ποδοπατούν συνειδήσεις για να ανέβουν… Ναι, μισώ την απανθρωπιά και την αναλγησία όσο δε φαντάζεσαι. Έτσι, αποφασίζω από σήμερα, η καρδιά μου να είναι σάρκινη, να συμπονάει και να νιώθει… Να χαίρεται του άλλου τα χαρίσματα και να ανεβαίνουμε μαζί με σεβασμό και κατανόηση…
Αδιακρισία και αγένεια λες, συμφωνώ! Κι εγώ τα μισώ αυτά! Γι’ αυτό, από σήμερα διάλεξα την ευγένεια και τη διάκριση στις σχέσεις μου με τον όποιον άλλο. Θα πάψω να ασχολούμαι με τις ξένες ζωές και να κουτσομπολεύω και να κατακρίνω ασύστολα και θα φροντίζω να διορθώσω τη δική μου…
Ασέλγεια και ανηθικότητα, λες… Αυτό και αν είναι μεγάλο θέμα… Εμένα με αφορά η δική μου ύπαρξη και από σήμερα αποφασίζω να είμαι ηθική και αξιοπρεπής με την ευρεία έννοια, ώστε να μην κάνω κακό ούτε να εκμεταλλεύομαι την όποια αγάπη για σκοτεινούς σκοπούς…
Πόσα ακόμα μπορώ να σου πω ότι μισώ, φίλε μου…
Από την αρχή του κόσμου τούτου, όταν το κακό ξεβράστηκε στη γη μας, ψάχνει για οπαδούς… Και, ξέρεις τι γίνεται;
Μας αποπροσανατολίζει με το να μας δείχνει πάντα τους άλλους και μάλιστα με απίστευτη σκληρότητα, ενώ στα βαθύτερα έγκατα της καρδιάς μας, αυτά που λέμε για τους άλλους,… δεν τα πιστεύουμε για τον εαυτό μας…
Έλα, λοιπόν, φίλε μου ευαίσθητε, έλα να μισήσουμε με όλη μας την καρδιά το κακό και ό, τι άσχημο στις συμπεριφορές δε μας αρέσει και να αγαπήσουμε τον πληγωμένο άνθρωπο…
Γιατί, όλοι μας είμαστε πληγωμένοι, το ξέρεις;
Όλοι φέρνουμε τραύματα ενός πολέμου ανήλεου, που αρχίζει από μέσα μας και μετά, ο καθένας μας τον μεταφέρει, θεληματικά ή αθέλητα, στους γύρω του…
Δική μου άποψη είναι πως οι ένοχοι βαριών εγκλημάτων πρέπει πάντα να δικάζονται από τη δικαιοσύνη με αποδείξεις αδιαμφισβήτητες. Και η δικαιοσύνη να εφαρμόζει απόλυτα το δίκαιο και τους νόμους. Αλλιώς, όπου δεν εφαρμόζεται ο ανθρώπινος νόμος, επεμβαίνει ο Θεός, γιατί Εκείνον δεν μπορεί να τον ξεγελάσει κανείς! Και ούτε ξεχνάει!
Αλλά, εμείς οι υπόλοιποι, όσοι δεν είμαστε δικαστές και δεν ξέρουμε τι ακριβώς γίνεται με τον κάθε ανθρωπάκο που περνάει δίπλα μας, με την ψυχή του, με τη ζωή του, με τις αναποδιές που τον βρήκαν,… καλύτερα ας αρχίσουμε να εφαρμόζουμε στον εαυτό μας όσα θέλουμε να αλλάξουμε στους άλλους… Αν ο καθένας μας σιγά- σιγά γινόταν καλύτερος, δε θα υπήρχε τόση αδικία και τόση ατέλειωτη θλίψη…
Έλα, λοιπόν, αδερφέ μου, έλα…
Έλα να μισήσουμε με όλη μας τη δύναμη το κακό και να αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά τον κόσμο… Να αγαπήσουμε τρελά!...
Σε ένα στερνό αντίο στα αθώα θύματα του κακού, αφήνω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με ένα «ευχαριστώ» για την ανθρωπιά τους!
Η «αγκαλιά τους» με συγκλόνισε… Είπα να την κάνω Σημαία Ανθρωπιάς για όλη τη γη… Την αγάπη μου!
Π. Μίλτου