Είπα, θα φέρω την Άνοιξη!... Το άκουσε ο ουρανός και έβρεξε χώμα...
Κανένα έλεος... Έχουμε γεμίσει τη γη με ερήμους... Δε φταίει ο ουρανός, που δε βρίσκει νερό να το φτιάξει ευσπλαχνίας σύννεφο... Ξέρει ο ουρανός,... αν βρέξει χαρά, θα την κάνουμε δάκρυα... Θα πονέσουν ακόμα πιο πολύ και πιο πολλοί... Είμαστε απρόβλεπτοι...
Καταστρέφουμε αυτό που ονειρευόμαστε... Είμαστε χυδαίοι...
Δημιουργούμε εντυπώσεις για λάθος πράγματα, με λάθος μηνύματα, με λάθη ηθελημένα... Τα λάθη των άλλων, μας βαραίνουν συνέχεια... Τα δικά μας;... Ή,... ο όποιος κριτής κατοικεί σε έναν άλλον πλανήτη αλάνθαστης τελειότητας, από όπου κοιτάζουμε αφ' υψηλού τις ξένες χώρες, τις ξένες γειτονιές, τις ξένες ζωές και όλα μας φαίνονται άσχημα;
Αν κοιτάζεις από πολύ... μακριά (και τι άλλο είναι η ξένη ζωή, φίλε μου;), δε θα δεις ποτέ την αλήθεια...
Πλησίασε... Μέσα στη ρωγμή του κακάσχημου είναι μου (έτσι με βλέπεις και έτσι με σχολιάζεις πάντα), εγώ προσπάθησα να φυτρώσω μια ελπίδα...
Για μένα, για σένα, για τη γη...
Δε θα τα καταφέρω, ίσως... Δεν έχω κορμό, δεν έχω λουλούδια, ένα φυτό παράξενο είμαι, που σε λίγο θα εξαφανιστεί κάτω από χιλιάδες πέλματα... τάχα ανθρώπων...
Όμως, εγώ κάτι προσπάθησα, έστω... τόσο λίγο...
Είπα θα φυτρώσω και ό,τι βγει... Δεν μπορεί, κάπου ανάμεσα στη σχισμή, θα έχουν πέσει και άλλοι σπόροι με ωραία είδη φυτών, δέντρων, ευωδιαστών λουλουδιών...
Ίσως, βλέποντάς με, εμένα το άσημο και κακάσχημο, να πασχίζω για λιγάκι ήλιο, ίσως βιαστούν αυτοί οι καλοί σπόροι και ανθίσουν... και να γεμίσουν τη γη με ομορφιές και χαρά και αρώματα αγάπης...
Ίσως...
Ακόμα εκεί είμαι...
Σε άνυδρο έδαφος, σε κακίες και φθόνους και μίση, επειδή τόλμησα να θελήσω να φέρω μιαν άνοιξη...
Με πάτησαν πολλές φορές, με ξέραναν άλλες τόσες, με άφησαν καταμεσής σε μια απέραντη έρημο άστοργη και αφιλόξενη, να αντέχω καιρούς...
Το βλαστάρι μου, που λυγίζει ως κάτω κάθε φορά, σε κάθε ριπή του αντίθετου, και ο ήλιος στοργής του ουρανού... με κρατήσανε ακόμα εκεί...
Μόνο τα φύλλα... στραπατσαρίστηκαν, ξεράθηκαν και ξαναβγήκαν, αλλά... δεν έχουν πια δύναμη για τη σωστή φωτοσύνθεση... Κοίτα,... απέμεινα να κοιτάζω το χώμα με θλίψη... Πόσες πατούσες άδικες πάνω μου και γύρω μου...
Πόση σκληρότητα... σε μια γη που διψάει για λίγη συγγνώμη...
Πόση βρωμιά σε έναν κόσμο που διαλαλεί την έλευση... της αγάπης...
Πού είναι;... Αυτήν περιμένω κι εγώ... Μα...
Ήθελα να φέρω την άνοιξη... και θέλησαν να πεθάνω; Γιατί;
Δε χρειάζεται την ελπίδα η γη;
Δε χρειάζεται το χαμόγελο;
Δε χρειάζεται το φως;
Αντέχω για πολύ λίγο ακόμα...
Η δίψα της δικαιοσύνης έχει ξεράνει τις ρίζες μου... Η αλήθεια μου δεν αντέχεται σε τόση μαυρίλα... Η ανάσα της ελεύθερης σκέψης κατακαίει τα χαμένα μυαλά...
Θα με πατήσουν, στο λέω...
Βιάσου,...
Έλα σπόρε της αγάπης... Πού κρύβεσαι;
Έλα και φύτρωσε να λυτρώσεις τον κόσμο...
Εκεί και εδώ, που ζούνε οι άνθρωποι και οι Άνθρωποι...
Οι άνθρωποι θα με λιώσουν με σαρκασμό και σαδισμό για πολλές ακόμα φορές, και με πολλούς τρόπους,...ώσπου να καταφέρουν το τέλος...
Πάντα οι άδικοι βάζουν σκοπό να μην αφήσουν να φυτρώσει η γη στη χαρά...
Οι άλλοι... οι Άνθρωποι, ίσως δε θα με δουν ποτέ, πού θα με πετάξει ο άνεμος...
Μα πριν ξεραθώ, επιθυμώ να καμαρώσω κι εγώ το δέντρο της αγάπης...
Αν πάρω και μια ανάσα δροσιάς στη σκιά του, θα φύγω ευτυχισμένη...
Γιατί όλα πήγαν καλά... Η Αγάπη ξέρει μετά τι να κάνει...
Η Αγάπη θα φέρει την αιώνια Άνοιξη...
Η Αγάπη... Πού είναι; Άργησε τόσο... Και είναι ακόμα χειμώνας στη γη...
Copyright © Πόλυ Μίλτου