Πριν από μήνες, "μάζεψα" αυτή την εικόνα από το ίντερνετ... Τη βρήκα αναρτημένη στις... αστείες...
Κι εμένα στην αρχή έτσι μου φάνηκε... Μειδίασα... Όμως, γρήγορα το χαμόγελο έγινε σκέψη και πόνος και αγωνιώδης προβληματισμός.
Αδερφός προς πώληση, λέει, έχει και τις τιμές και μια έκπτωση η διπλανή πινακίδα... Πρωταγωνιστές; Ένα παιδάκι και ένα μωρό...
Ένα παιδί, που στην πιο τρυφερή του ηλικία αρχίζει να μεταμορφώνεται σε... άνθρωπο... τον αυριανό ενήλικα...
Ένα παιδί, που από την έκφρασή του και μόνο, κατανοείς ότι έχει ήδη αρχίσει να νιώθει συναισθήματα για κάθε κατάσταση και να δημιουργεί μέσα του τις έννοιες δικαιοσύνη- αδικία, καλοσύνη- μίσος, αδερφοσύνη-αρρωστημένος ανταγωνισμός, αλήθεια- ψέμα, ειλικρίνεια- υποκρισία, ευγένεια- αγένεια, ευγνωμοσύνη-
αχαριστία, αγάπη- φθόνος...
(Το ύφος της μικρής και μόνο, δείχνει πολλά... )
Και δίπλα ένα μωρό, που ακόμα βρίσκεται στην κατάσταση της απόλυτης αθωότητας και της εμπιστοσύνης ότι... τα αδέρφια του... όλη η γη... θέλει το καλό του... ότι όλοι είναι ειλικρινείς και αθώοι, όπως αυτό... Ένα μωρό, που δεν έχει καταλάβει πως όλα δουλεύουν για την εξαφάνισή του, θεωρεί ένα όμορφο παιχνίδι την ύπαρξή του εκεί στο γρασίδι και είναι ευτυχισμένο, επειδή αγαπά την αδερφή του... επειδή το ίδιο έχει μόνο γελάκια και καθαρά ματάκια να χαρίσει τον κόσμο, αυτόν που πλησιάζει για να κάνει παζάρια για τη δική του... πώληση...
Φυσικά, το θέμα μου δεν αφορά ούτε τα θύματα παιδάκια ούτε τους δουλέμπορους... Αυτό είναι άλλο, μεγάλο κεφάλαιο, που βρωμάει πολύ και χρήζει τεράστιας συζήτησης και αποφάσεων από τους ανάλογους φορείς για τα περίφημα "δικαιώματα". Δε θα το έβαζα έτσι, πρόχειρα, σε μια πρωινή ανάρτηση.
Άλλες σκέψεις μου ήρθαν με την εικόνα... σκέψεις και αναμνήσεις πληγωμένης ψυχής για τη δική μου αντιμετώπιση από τη βρεφική μου κιόλας ηλικία ως τα τώρα... ως το απόλυτο χτες...
Ενήλικες! Αυτό είναι το μυστικό... Ενήλικες εγωιστές, άκαρδοι, άσπλαχνοι, ατομιστές, φθονεροί, ψεύτες... Αυτοί... Αυτοί κρύβονται πίσω από τα αθώα πλάσματα του ονείρου, από τα παιδάκια που επιθυμούν μόνο άνοιξη στη ζωή τους...
Ενήλικες... Η διαστροφή του ανθρώπου έχει χτυπήσει κατακόκκινο... δηλητηριάζει κάθε ανάσα ελπίδας για τη ζωή...
Όταν βάζεις το παιδί σου ασπίδα, για να βγάλεις το φαρμάκι σου ελεύθερα πάνω σε κάποιον που μισείς,... όταν εκμεταλλεύεσαι την αγάπη κάποιου για το παιδί σου για να τον κάνεις να πονέσει, όταν διαστρευλώνεις λόγια που ειπώθηκαν με ενδιαφέρον για το δικό σου σπλάχνο, μόνο και μόνο για να τα καταφέρεις να τον τσακίσεις, όταν δε σε νοιάζει καθόλου για το παιδί, αλλά το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να "γίνει το δικό σου", όταν επειδή εσύ μισείς και τον αέρα που αναπνέεις για όσα έκανες ή σου έτυχαν στη ζωή σου και ξεσπάς σε αυτόν που προστατεύει το πλάσμα σου σαν δικό του,... όταν πουλάς το παιδί σου αντί πινακίου φακής για να συμπληρώσεις λεφτά, όταν ξεσπάς επάνω του τα νεύρα σου, όταν σου φταίει αυτό, που "δε γίνεται άνθρωπος", που ίσως γεννήθηκε διαφορετικό, που "σε ντρόπιασε", που "γεννήθηκε κατά λάθος", αυτό που καθώς μεγαλώνει σε κάνει να μελαγχολείς, επειδή έχασες την ελευθερία του με τη δική του φροντίδα, αυτό που "σου φόρτωσαν άλλοι"...
Και ο κατάλογος με τις αιτίες, τις αφορμές και τις δικαιολογίες, που μας οδηγούν στην απάντηση του "γιατί την πληρώνουν τα παιδιά", δεν τελειώνει...
Ενήλικες...
Ακούς να σου λένε... "πώς είναι έτσι τα παιδιά σήμερα, εμείς..."
Εσείς; Τι ρε; Τι, εσείς;
Κανένα παιδί δε γεννήθηκε με τη σκέψη να γίνει, ιδιότροπο, ψεύτης, καταχραστής, κλέφτης, βίαιος, κακός, δολοφόνος...
Κανένα παιδί δεν έφτιαξε ούτε χάλασε μόνο του...
Κανένας άνθρωπος δίπλα μας δεν είναι για υποτίμηση και πούλημα, κανένας για εξευτελισμό και περιφρόνηση, κανένας για κοροϊδία και κανένας για αντικείμενο ξεσπάσματος δικού μας...
Κανένας! Όλοι ήσαν κάποτε μωρά, μετά παιδιά...
Η κοινωνία και οι νόμοι φτιάχνονται από πρώην παιδιά και νέους, που έγιναν ενήλικες...
Και... όπως τα μεγαλώσαμε, εμείς που τα κρίνουμε, έτσι έγιναν... Πιο πολύ... έγιναν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΣΕ ΜΑΣ...
Γι' αυτό, πριν αποφασίσουμε να ξανανοίξουμε το στόμα μας και να κρίνουμε τη σημερινή κατάσταση,... ας το ξανασκεφτούμε καλύτερα...
Εμείς, οι ενήλικες, που λέμε ότι φροντίζουμε και αγαπάμε τα παιδιά μας,... πώς τα μεγαλώνουμε; Με τι αξίες; Με τι παράδειγμα; Με τι... καρδιά;
Πόσες φορές μας είδαν "να πουλάμε και να αγοράζουμε" τους "αδερφούς", αυτούς που μαζί τους κινούμαστε καθημερινά σε μια πορεία γήινη; Πόσες φορές μας απόλαυσαν σαν υποδείγματα αγάπης και φιλανθρωπίας και ψυχικής ισορροπίας και πόσες άλλες αισθάνθηκαν σοκ... μπροστά στο ξέσπασμα μιας παράλογης βίας, της υποκρισίας, της αδικίας και της σκληρότητας εκ μέρους μας για τον όποιον άλλο;...
Ό,τι είμαστε,... αυτό θα γίνουν!
Για να μην αδικούμε τα αθώα πλάσματα...
Εκείνο που με λυπεί βαθύτατα, είναι πως ο εγωισμός μας τελικά, δε μας αφήνει να σκεφτούμε το μέλλον της τρυφερής ύπαρξης, που τάχα αγαπάμε... Τη θυσιάζουμε... για το δικό μας εγώ...
Και αυτό το ισχυρό αρρωστημένο εγώ μας δε μας αφήνει να σκεφτούμε τίποτα άλλο...
Γι' αυτό και επιμένω στην άποψη, πως... αν οι ενήλικες δε συνέλθουμε από τον παραλογισμό που μας οδηγεί σε λάθος πορείες... αν δεν ξαναγίνουμε κάπως πιο ανθρώπινοι... αν δεν πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από τα μωρά μας για να κάνουμε το δικό μας, αν δε σταματήσουμε να τα κρίνουμε για λανθασμένες δικές μας αποφάσεις, τα παιδιά μας θα ζήσουν στη γη που θα τους αφήσουμε για κληρονομιά...
Μια γη, σπαρμένη με ένα μίσος ατέλειωτo, έναν φθόνο σε κάθε τους βήμα, μια γη όπου δε θα υπάρχει για αυτά αγάπη αληθινή ούτε για δείγμα, ούτε ειλικρίνεια, ούτε συμπόνοια, ούτε κατανόηση...
Οι ενήλικες... εμείς πουλάμε και αγοράζουμε... και δεν εννοώ το χρήμα... Εννοώ τις αντιλήψεις, τη νοοτροπία, τη δική μας συμπεριφορά, τη δική μας παρουσία στον πλανήτη μας σαν υποδείγματα του αύριο...
Όμορφα και ευωδιαστά ή κακάσχημα και βρομερά...
ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ...
ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΛΥΠΗΣΕΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΓΕΝΝΗΣΙΜΙΟΥ ΜΟΥ... ΩΣ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΤΕΣ...
ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ... ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ...
ΕΠΕΙΔΗ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΘΥΜΑ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΒΙΑΣ... ΑΠΟ ΜΩΡΟ... ΕΠΕΙΔΗ ΞΕΡΩ...
ΟΧΙ, ΔΕ ΜΕ ΛΥΠΗΣΑΝ ΟΛΟΙ... ΕΥΤΥΧΩΣ...
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣ... ΠΑΙΡΝΩ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΙ...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ, ΠΟΥ ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΤΕ ΤΗ ΓΗ, ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΛΩΝ...
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΟΥΤΕ Η ΚΑΡΙΕΡΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ...
Π.Μ.