Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ... ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΦΗΜΕΡΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΗ...
Και... επειδή καμιά σχέση δεν έχω με την ποίηση, να μην προσβάλω και τους πραγματικούς ποιητές με τα απλά μου έμμετρα, είπα να βάλω κάτι... άσχετο...
Το θυμήθηκα χτες... Είναι πραγματικό και... αν το σκεφτεί κανείς, έχει πολλές προεκτάσεις.
Κάποτε, που λέτε, είχα πάει Κατασκήνωση σε ημιορεινό τόπο... Είχαν έρθει και παιδιά από την Αθήνα. Μια μέρα, προχωρώντας στα μονοπάτια του χωριού, ένα από τα πρωτευουσιάνικα, στάθηκε απότομα και άρχισε να δείχνει μπροστά εκστατικό στο διπλανό χωράφι...
_ Ωωω, κοιτάξτε! Ένας γάιδαρος! Καλέ, ένας αληθινός γάιδαρος...
(Απ' την Αθήνα το παιδί, τα "εξωτικά" ζωάκια... του χωριού, μόνο σε βιβλία τα είχε δει ως τότε...)
Αυτές τις τελευταίες μέρες, λόγω κάποιων προσωπικών, όχι ευχάριστων βιωμάτων μου... το ξαναθυμήθηκα εντελώς ξαφνικά και, μετά από κάποια αυθόρμητα μειδιάματα, κάπως το φιλοσόφησα το πράγμα...
Σκέφτηκα πως θα έρθει η εποχή, που θα βγάζουμε βόλτα τα παιδιά μας στον κόσμο και ξαφνικά... κάποιο από αυτά, θα απομείνει να δείχνει και να κραυγάζει θαμπωμένο μπροστά του...
_ Καλέ, κοιτάξτε! Ένας άνθρωπος... Ένας αληθινός Άνθρωπος...
Τι να πω;
Για τον γάιδαρο, εύκολο ήταν να πιστέψουμε την αλήθεια...
Τον βλέπαμε όλοι... Βοσκούσε ήρεμα στο χλοερό λιβάδι... Και γκάριζε...
Μια χαρά!...
Για τον αληθινό Άνθρωπο, δεν ξέρω... Είμαι άπιστος Θωμάς...
(Ένα πεζό για τη μέρα της ποίησης... για να μη με πάρουν και με τις ντομάτες...)
Π. Μίλτου
(Δεν τα πάω καλά με τις μέρες... Δεν τα πάω καλά, γενικώς... Πάντα άσχετη....)