Ως τώρα, είπαμε τι Είναι Αγάπη... Μα πρέπει να πούμε και τι Δεν είναι. Έτσι, για να αναγνωρίζουμε το κίβδηλο και να απομακρυνόμαστε από την ψευτιά του, προτού να είναι αργά!...
Είσαι το είναι μου, είσαι το δάκρυ μου, είσαι η χαρά μου!
Είσαι η νιότη και τα όνειρά μου!
Το ταίρι μου, το σώμα μου, το αίμα μου το ίδιο!!!...
Σε αναζητούσα και δεν είχα αναπαμό,
Δικός μου άνθρωπος, δική μου ευτυχία…
Πόσες εκφράσεις συναισθήματος καυτού,
Αλήθεια ή ψέμα, άραγε, πώς θα το καταλάβεις;
……………………………
Νιώσε το κίβδηλο, πριν είναι αργά και απομακρύνσου τρέχοντας!
Όταν το ήμισυ το έτερον θα απομυζήσει τις δυνάμεις σου,
θα πάρει και θα αισθανθεί και θα απολαύσει,
όταν όλα του δόθηκαν ατέλειωτα, χωρίς την ανταπόδοση,
όταν περάσει ο χρόνος και η σάρκα αναλώνεται στα καθημερινά,
η καταιγίδα της απάτης
θα καταστρέψει το θερμό της ευχαρίστησης.
Γυμνά θα πέσουνε τα ψέματα και οι χυδαιότητες
κι η αγκαλιά του θα μυρίσει θάνατο και χάος
και οι ανόσιες απάτες θα φανερωθούν ελεύθερες.
Για μια αγάπη άλλη θα σου πει,
για ομορφιές περίσσιες και ελκυστικές παράξενες δυνάμεις,
που μάγεψαν το είναι του με νεραϊδένια δίχτυα…
Σε απατά αναίσχυντα, φιλοσοφεί επαίσχυντα,
σου ρίχνει την ευθύνη, πως φταις εσύ για την κατάντια του,
πως ήσουν ελλιπής, χωρίς υπομονή και κατανόηση,
πως δεν καταλαβαίνεις την ανάγκη του να είναι αχόρταγος...
και να μη δίνει τίποτα! Ποτέ!!!
Στιγμή μην τα πιστέψεις!
Φιδίσια γλώσσα τα ξεστόμισε, σιχαμερή,
που καπηλεύεται το ιερό το όνομα «Αγάπη»!
Να μη σταθείς το θύμα το μεγάλο
και θεωρήσεις ένοχος πως είσαι!
(Οι εγκληματίες,
πάντα επιρρίπτουν την ευθύνη τους στον σύντροφο!)
Η Αγάπη η πραγματική
δε θεμελιώνεται στην αποπλάνηση, καλέ μου,
και δε στηρίζεται ποτέ στο σώμα και στη σάρκα…
(Μόνο ο χασάπης συνηθίζει να διαπραγματεύεται το κρέας…)
Η Αγάπη η αληθινή ενώνει τις ψυχές, τις κάνει ένα,
ένα σφιχτό, πλεγμένο με βελόνες μαγικές της αφοσίωσης,
χωρίς ελεύθερο τοπίο για ξένα μάτια κι άλλα, άλλων όνειρα
και δεν μπορεί να μπει ανάμεσά τους ούτε μια σκιά, ούτε αέρας.
Αν αναλώθηκες να δίνεις μόνο, πρέπει να περιμένεις προδοσία!
Ο άλλος άνθρωπος δεν έχει μάθει να αγαπά,
ποτέ δε θα αγαπήσει,
νομίζει πως δικαίωμά του αδιάκοπο, να παίρνει ως το τέλος
και είναι επικίνδυνος πολύ, κουρέλι θα σ’ αφήσει, ράκος, πτώμα!
Για σένα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ,
ούτε που θα νοιαστεί αν ζεις ακόμα,
όλα έχει μάθει να τα δικαιολογεί προς το συμφέρον του!
Όλα δικά του! Όλα αυτός!!!...
Φύγε απ’ το κίβδηλο, όσο ακόμα είναι καιρός!!!
Πάντα υπάρχουνε σημάδια στον εγωισμό
και πρέπει να προσέχεις!
Η Αγάπη η πραγματική
κρύβεται μες στην αθωότητα των αισθημάτων
και μες στην άδολη την αλλοτρίωση της προσφοράς…
από κοινού… κι από τους δυο!!!...
Η Αγάπη η αληθινή… ποτέ της δεν προδίδει!!!
Π. Μίλτου