Η Αγάπη, λοιπόν… Μια λεξούλα τόσο μικρή και τόσο μεγάλη ταυτόχρονα.
Εύκολη στην προφορά, μα δύσκολη στο άπιαστο.
Αν βάλεις την προσοχή σου και ακούσεις τον αχό της γης, όλοι αναστενάζουν στο όνομά της. Και λαχταρούν το πέρασμά της στη ζωή τους. Και όχι για λίγο. Όχι για λίγο. Όχι.
Όσο και αν το λέμε, η αλήθεια βαθιά μέσα μας είναι πως καιγόμαστε για το αιώνιο της αγάπης.
Όλοι μας. Κι εγώ…
Σίγουρα, από όταν γεννήθηκα, σαν όλα τα μωρά της γης, σήκωσα τα χεράκια μου να αγκαλιάσω και να με αγκαλιάσουν. Τα δικά μου τα χέρια έμειναν άδεια, φίλε μου. Και από τότε την ψάχνω παντού… Ίσως τη βρήκα. Μα την κατάλαβα ποτέ;
Την κατάλαβες; Την κατάλαβαν οι άνθρωποι;
Όχι! Γιατί;
Η Αγάπη είναι κάτι τόσο απέραντο, θα μου πεις, όσο το σύμπαν και ακόμα περισσότερο. Είναι κάτι τόσο βαθύ και μυστηριώδες, όσο και οι ωκεανοί οι απροσπέλαστοι. Είναι κάτι τόσο μακρινό, όσο οι γαλαξίες στους ξένους ουρανούς. Είναι… είναι κάτι απίθανα Μοναδικό και Καθάριο, όσο ο Θεός. Είναι αδύνατη!... Θα μου πεις…
Φωτιά και Φως! Και θερμαίνει και καίει και φωτίζει και τυφλώνει…
Ονόματα πολλά της έδωσαν. Δε της φτάνει το ένα. Όχι!
Την ονόμασαν έρωτα, επιθυμία, πόθο, πόνο, λαχτάρα, εαρινή αύρα, βροχούλα ζωοποιό αναστεναγμών, πηγή ευτυχίας…
Τότε; Τότε γι’ αυτό είναι τόσο άπιαστη και τόσο ουτοπικό όνειρο;
Όχι. Δεν είναι ούτε άπιαστη ούτε ουτοπία.
Υπάρχει. Μας εμπνέει, μας ελκύει με δύναμη ξεχωριστή, μας οδηγεί με χίλιους τρόπους στην απόκτησή της.
Μα… είναι που τα μπερδεύουμε στην αποκωδικοποίηση των σημάτων.
Γιατί, δεν είναι κάτι ξένο από μας ούτε κάτι ξεχωριστό.
Εκεί, στις ξένες υποθέσεις, πάντα τα πάμε καλύτερα. Αλλά στις δικές μας αναζητήσεις μέσα μας συνήθως τα θαλασσώνουμε παταγωδώς!
Σκύψε μέσα σου, φίλε μου. Εκεί, στο κέντρο της καρδιάς, στον πιο καυτό της πυρήνα, εκεί γεννιέται αμέσως με τη δική σου γέννηση και η λάβα της αναμένει τη δική σου θέληση και ενέργεια για να ανέβει προς τα πάνω και να καλύψει το είναι σου… Και έπειτα, ασυγκράτητη να ξεχυθεί προς τα έξω, να κάψει τα ψεύτικα και δολερά και να ζεστάνει και να φωτίσει όσους αναγνωρίσουν το πέρασμά της το σπουδαίο.
Μέσα μας! Εκεί να ψάξουμε… Εκεί γεννιέται, αυξάνεται ή… μειώνεται και χάνεται… Εκεί! Στο κέντρο το πιο μυστικό και βαθύ, το πιο απαγορευμένο άβατο της καρδιάς μας… Εκεί, που είμαστε εμείς…
Μα τότε; Δε θα έπρεπε να είμαστε όλοι μας φως και ευτυχίας πηγή;
Συνεχίζεται!...
Copyright © Πόλυ Μίλτου