"Έλα μαζί μου στο δικό μου παραμύθι!
Έλα, άνθρωπε, έλα αδερφέ,
σε προσκαλώ στον κόσμο
των βιβλίων!"
(ΣΕ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 29/10/2016)
Διάβασα κάπου: "Κάνε παρέα με χαρούμενους ανθρώπους. Η ευτυχία είναι μεταδοτική." Διάβασα κάπου αλλού: "Κάνε παρέα με γελαστούς ανθρώπους. Θα σε γεμίσουν θετική ενέργεια."... Ωραία άρθρα δε λέω. Γεμάτα αισιόδοξα μηνύματα από ψυχές που έχουν ανάγκη να βιώσουν την απόλυτη ευτυχία. Και ποιος δε θέλει να γίνει και να παραμείνει ευτυχισμένος, φίλε μου; Πρώτη εγώ, σε βεβαιώνω... Θα συμφωνήσω με όλη μου την καρδιά σε κάτι. Την παρέα μας σίγουρα πρέπει να τη διαλέγουμε με προσοχή. Να είναι σύμφωνη με το ήθος μας, με την ιδιοσυγκρασία μας, με τα χρηστά ήθη, ας το πω έτσι, για να δηλώσω την αντίθεση σε παραβατικές ομάδες. Ναι, τη διαλέγουμε με προσοχή και πρέπει, επειδή είμαστε άνθρωποι- λογικά όντα και όχι μάζες χωρίς νου που δεν ελέγχουν τίποτα στη ζωή τους. Αλλά... έχω και μεγάλες διαφωνίες, ξέρεις... Ίσως είμαι τελικά πολύ ιδιότροπη, ίσως πολύ αφιλοσόφητη και κάτι τέτοια άρθρα δε μου κάθονται καλά ούτε στο νου ούτε στην καρδιά μου... Θα το πω ευθέως. Πρώτα, διαφωνώ με αυτή την απόλυτη προσταγή του τίτλου που αποδεικνύει το αλάνθαστο μιας άποψης και το αψεγάδιαστο μιας πράξης που θα ακολουθήσει σαν εκτέλεση της προτροπής- εντολής για την ανεύρεση της μόνιμης ευτυχίας. Διαφωνώ με την επιβολή μιας συνταγής προς όλους. Γιατί, σίγουρα, δεν είμαστε όλοι μας ίδιοι ούτε μας ταιριάζουν όλα τα νούμερα, ούτε εκφράζουν την αλήθεια της καθημερινότητας όλων μας. Κάπου, σε κάθε συνταγή, υπάρχουν και... παρενέργειες... Εγώ, λοιπόν, σαν αντιρρησίας που είμαι, θα αναφέρω μερικές... παρενέργειες που ανάλογα την περίπτωση, μπορεί να βλάψουν φοβερά την υγεία... και της δικής μας ψυχής και όσων σκεφτόμαστε ή όχι για παρέα μας. Ο τίτλος λέει "κάνε παρέα με χαρούμενους"... Και ρωτάω: Ποιοι είναι, τελικά, οι απόλυτα χαρούμενοι σε αυτή τη γη; Ούτε εσύ, που θες να διαλέξεις τέτοια παρέα είσαι απόλυτα χαρύμενος. Όλοι μας, φίλε, έχουμε και χαρές και λύπες. Και ανάλογα με το τι μας συμβαίνει και τι μας βρίσκει, εκφράζουμε και συναισθήματα. Ανάμεσα σε ποιους τέλειους ανθρώπους, που ζουν σε έναν πλανήτη- παράδεισο, μια τέλεια ευτυχισμένη ζωή... θα διαλέξεις, λοιπόν, τους απόλυτα χαρούμενους για να γίνεις ΕΣΥ ευτυχισμένος μαζί τους; Θα μου πεις, μα υπάρχουν και αυτοί που, ενώ αντιμετωπίζουν καταστάσεις, ποτέ δε σε ζαλίζουν με δάκρυα και στεναγμούς. Αυτούς τους δυνατούς της ζωής ψάχνω, που χαμογελούν πάντα σε κάθε τους βήμα. Δηλαδή; Εσύ θεωρείς φυσικό ένας που μόλις έχασε τον άνθρωπό του, το παιδί του ας πούμε, να χαμογελά και να βλέπει θετικά το αύριο; (πάντα για να φτιάχνει σε εσένα το κέφι)... Το θεωρείς λογικό, ένας που μόλις έχασε τη δουλειά του ή τον έβγαλε η Τράπεζα από το σπίτι του και έγινε άστεγος να περπατάει στους λασπωμένους δρόμους και να τραγουδάει γεαλστός;(πάντα για να μη σεκλετίζεσαι εσύ σαν φίλος του)... Σου φαίνεται όμορφο να βλέπεις φίλους που έζησαν σαν παιδιά ορφανά και μόνα ή κακοποιημένα, να είναι χαρούμενοι και αισιόδοξοι συνέχεια και να μην τους καίγεται καρφί για τίποτα (για να μεταδώσουν σε σένα την ευτυχία τους και να μην πάψεις να τους κάνεις εσύ παρέα) Σε καλύπτει το γεγονός πως οι φίλοι σου μόλις έμαθαν ότι πάσχουν από κάποια βαριά ασθένεια ή ότι δεν μπορούν να έχουν μέλλον για οποιονδήποτε λόγο, θα σε συναντούν μόνο για καφεδάκι και κους κους, λάμποντας ολόκληροι από εσωτερική αγαλλιάση;(για να μη χαλάσουν τη μέρα σου) Ακόμα και μικροθλίψεις να έχει ο άλλος, που ποτέ δεν ξέρεις, γιατί κανείς δεν τα λέει όλα, θεωρείς πως έχει πάντα μια μορφή γελαστή και σκέψεις ελπίδας και πολύχρωμα όνειρα; Δεν κλαίει ποτέ και δεν γκρινιάζει για τίποτα και δε σου χαλάει τη μέρα; Ιδανικός για σένα! Πηγή ευτυχίας! (για σένα πάντα, για να βρεις εσύ την ευτυχία που ψάχνεις.) Δε θέλω να παραθέσω άλλα παραδείγματα πόνου που βαραίνει τη γη. Φίλε μου, πριν σκεφτείς απόλυτα εγωιστικά ποιους θα διαλέξεις με μόνο κριτήριο το διαρκές χαμόγελό τους, για να γίνεις ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΥΛΗΣ ΣΟΥ ευτυχισμένος... θέλω να κάνεις μια μικρή αυτοκριτική πρώτα: 1)Δες, τι σου λείπει; Αν (από ό,τι δείχνει ο τίτλος πως ψάχνεις εσύ την ευτυχία) δεν είσαι ευτυχισμένος και δε χαμογελάς ΕΣΥ, άρα, ούτε εσένα πρέπει να κάνουν παρέα οι χαρούμενοι άνθρωποι γιατί τότε κινδυνεύουν να χάσουν αυτοί τη δική τους νιρβάνα εξαιτίας σου. Η φιλία, βλέπεις, είναι αμφίδρομο είδος. Δίνεις- παίρνεις. 2) Θα σου αντιστρέψω τους όρους. Μήπως... αν θες την ευτυχία, λέω μήπως, πρέπει να αρχίσεις από το ρήμα "δίνω" και μετά να περιμένεις να πάρεις; Τι δίνεις όμως; Μια ατομιστική φράση του τύπου απειλής "φίλε μου, για να σε κάνω παρέα, ακόμα και όταν πονάς ή υποφέρεις, μην τολμήσεις να μου το δείξεις ποτέ. Θα έχεις επαφή με μένα μόνο με χαρούμενα χαμόγελα, θετικές σκέψεις και δυνατές αποφάσεις. Μη μου χαλάσεις τη μέρα. Αλλιώς... με έχασες..." Και θεωρείς πως οι άλλοι θέλουν έναν τέτοιο ατομιστή για... παρέα; (Επειδή... όπως ψάχνεις την ιδανική παρέα, έτσι ψάχνουν και οι άλλοι) 3) Όσοι είναι μόνο χαρούμενοι και διαρκώς γελαστοί και η ζωή τους είναι τέλεια, ας σηκώσουν το χέρι... Όχι; Κανείς;... Είναι, λοιπόν, αφύσικο να ζητάμε κάτι που ούτε εμείς το έχουμε. Κι αν δεν το έχεις εσύ, πώς απαιτείς με σκληρότητα να τα έχουν οι άλλοι; Σίγουρα υπάρχουν υπάρξεις που δε δείχνουν τι περνούν. Ναι, υπάρχουν! Υπάρχουν εκείνοι που χαμογελούν στη μέρα τους και συνεχίζουν με δύναμη και κουράγιο πέρα από τις θλίψεις. Υπάρχουν και οι ψυχές οι τρυφερές που, ενώ έχουν χάσει τα πάντα, δίνουν και όλο δίνουν και δε σταματούν... Μα, σε πληροφορώ, πως αυτοί που περιγράφω τώρα είναι ανθρώπινοι τύποι. Δεν κυκλοφορούν με μάσκες διαρκώς γελαστές και δε διαβεβαιώνουν ψεύτικα πως δε συμβαίνει τίποτα και όλα πάνε καλά συνέχεια. Αυτοί, οι άνθρωποι του κουράγιου, είναι σάρκινοι, όχι ρομπότ με ένα ορισμένο πρόγραμμα. Τις περισσότερες ώρες χύνουν καυτά δακρυα. Σκοτεινιάζει και η δική τους μορφή από πόνο και θυμό. Λυγίζουν και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Γκρινιάζουν συχνά, όταν τα αγκάθια της θλίψης τους πειράζουν τις πληγές. Ουρλιάζουν μόνοι τους για να βγει από μέσα τους η πίκρα και να τους δεις εσύ μετά να χαμογελούν με εγκαρτέριση. Κάνουν τον τρελό και το χαζό σε κάθε λεξούλα που τους αναστατώνει το πένθος. Διηγούνται συχνά ιστορίες για να συνέρθουν άλλες ψυχές που σπαράχτηκαν από τους λύκους της κοινωνίας μας. Δεν είναι τελειοι. Δεν είναι άφθαρτοι. Δεν είναι άμεμπτοι. Δεν είναι πάντα αισιόδοξοι. Δεν είναι πάντα ήσυχοι. Δεν είναι αλέκιαστοι ούτε αλάνθαστοι. Είναι απλά... πονεμένοι. Γενναίοι, αλλά όχι πάντα. Δειλιάζουν και αυτοί. Χρειάζονται ένα χέρι και αυτοί. Έχουν ανάγκη και αυτοί. Να τους χαμογελάσουν. Να τους σηκώσουν. Να τους καθαρίσουν. Να τους ακούσουν. Να τους κατανοήσουν. Να τους αγκαλιάσουν, Να τους αγαπήσουν. Να τους νιώσουν... Όχι, αυτοί δεν είναι για σένα. Άσ τους και τράβα τον δρόμο σου, να βρεις αυτούς που θα σου χαμογελούν ψεύτικα και θα σε παραμυθιάζουν, ώσπου να ανακαλύψεις κάποτε πως δεν ήταν έτσι ρόδινα όσα σου έλεγαν. Πως απλά, σου έκαναν το κέφι και για να μη σε χάσουν, βασάνιζαν τη δική τους ψυχή που αναζητούσε κι αυτή την ευτυχία και δεν τη βρήκε ποτέ μαζί σου. Επειδή εσύ, θες μόνο αυτούς που θα σου δίνουν και θα παίρνεις... για να νιώθεις ευτυχισμένος. Άκου, κανείς μας δε γίνεται ευτυχισμένος με τον αγώνα του άλλου, φίλε μου μοναδικέ. Ο καθένας μας έχει τα καλά και τα στραβά του. Όλοι μας αποτελούμε ένα κοινωνικό σύνολο. Αν πράγματι αναζητάς ευτυχία, ψάξε αυτούς τους σάρκινους που σου ανέφερα πριν. Γιατί μόνο αυτοί είναι ΑΛΗΘΙΝΟΙ και σαν άνθρωποι ΚΑΙ σαν φίλοι. Μόνο αυτοί θα σταθούν και σε σένα, στον πόνο σου, στη μιζέρια σου, στα λάθη σου, στην κακιά σου στιγμή. Και μόνο αυτοί θα χαρούν απόλυτα... στη χαρά σου! Να με συγχωρούν όσοι πρεσβεύουν διαφορετικά. Είμαι πάντα ιδιότροπη και αντιρρησίας. Και το έχω τονίσει. Είμαι άνθρωπος της άλλης πλευράς τους ποταμού. Εκεί που σκοτεινιάζει συχνά ο ουρανός και βρέχει δάκρυα... Εκεί αναζητώ πληγές και ψάχνω για συγγνώμες. Είμαι λιγάκι ανάποδη. Δε χαμογελώ πάντα και συνέχεια κάτι θα βρω να γκρινιάξω. Ταυτίζομαι με τις παράγκες των ψυχών. Συγγνώμη... Δεν είμαι καλή για παρέα! Την αγάπη μου σε όσους ψάχνουν το ιδανικό! Αν το βρουν, ας το δείξουν και σε μας που θρηνούμε συχνά απώλειες... Με κατανόηση, αλλά και μπόλικη αντίρρηση... (Ίσως για αυτό δεν είμαι καλή φίλη) Copyright © Πόλυ Μίλτου (Φυσικά, δεν έχω το αλάθητο... Απόψεις γράφω, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε... Ο καθένας επιλέγει τη δική του φιλοσοφία για τη ζωή.) Συνηθίζουμε με αυστηρότητα να κρίνουμε την αδιάφορη στάση πολλών ανθρώπων μπροστά στο καλό. Σήμερα, πήρα ένα ακόμα μάθημα ζωής. Δε θα πω τι ακριβώς έγινε. Όμως μπορώ να βεβαιώσω πως αυτό που συνέβη, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά. Πας για κάτι καλό. Κάτι που για σένα σημαίνει τρέξιμο, επιπλέον έννοιες πάνω στις δικές σου τις ατέλειωτες, πόνους φρικτούς στο κορμί σου από έλλειψη της απαραίτητης ξεκούρασης, έστω το Σαββατοκύριακο, από δρόμους που δε σε ανάγκασε παρά μόνο η αγάπη να κάνεις και το αποτέλεσμα; Να αποφασίζεις στην επιστροφή ότι δεν άξιζε το όλο εγχείρημα. Όχι για τον σκοπό και τον λόγο που σε οδήγησε στους δρόμους. Όχι. Αλλά, επειδή εκεί που πήγες με την καλύτερη πρόθεση και χαμόγελα καρδιάς, συναντήθηκες με την αγένεια, τη χοντροκοπιά,τη σκληρότητα, την ιδιοτροπία, την ειρωνεία, την έλλειψη κάθε έννοιας ανθρωπιάς και καλοσύνης. "Όχι", λες. "Όχι". Και επίσης καταντάς και λες το περίφημο: "Δε βαριέσαι. Δεν πα να κάνετε ό,τι θέλετε..." Λοιπόν, σήμερα, πήρα ένα μάθημα ακόμα ζωής, ή μάλλον πολλά συνεχόμενα. Μην κρίνεις εύκολα, φίλε μου, την αδιαφορία και την παραίτηση πολλών στο καλό. Ίσως συναντήθηκαν με τη βλακεία που συναντήθηκα εγώ σήμερα. Ίσως, όταν προσπάθησαν να επεκτείνουν την αγκαλιά τους πιο πέρα με αγάπη, με διάκριση, με ευγένεια, με δικό τους κόπο και μόχθο και πραγματικό ενδιαφέρον... να συνάντησαν μπροστά τους έναν τοίχο εγωισμού απαράδεκτου και κακίας. Ίσως να βρέθηκαν απέναντι σε κομπλεξικό που κατά λάθος έχει βρεθεί υπεύθυνος σε θέση ευθύνης για θέματα... αγάπης (πόσο οξείμωρο ακούγεται...) Ίσως να απογοητεύτηκαν οικτρά όταν η αγένεια της χειρότερης μορφής, η ειρωνεία εις βάθος, η προσβολή και η άρνηση ήταν η αντιμετώπιση μιας καλής πρόθεσης που ήθελε απλά να συζητήσει πώς μπορεί να γίνει κάτι καλό χωρίς το θεαθήναι, χωρίς εκμετάλλευση κανενός, χωρίς παράσημα και μετάλλια και βραβεία, αλλά μόνο για το καλό. Και μάλιστα για το καλό παιδιών... Επέστρεψα από τον προορισμό μου, όπου σύρθηκα με κόπο και πόνους στο κορμί, επέστρεψα και με πόνους στην ψυχή. Με μια βαριά καρδιά που μόνο ένας αρνητικός άνθρωπος μπορεί να σου προσφέρει σε αντάλλαγμα της καλοσύνης και της ευγένειας. Στην αρχή σκεφτόμουν να μη δώσω σημασία. Μα δεν άντεξα πολύ να φέρνω το βάρος με μια συνέχεια προσβολών και αρνητικής συμπεριφοράς που σίγουρα θα ακολουθούσαν και μετά την όποια προσφορά. Τελικά, αποφάσισα να κάνω πίσω. Είπα το περίφημο: "Άι παράτα με!" και ένιωσα ευτυχισμένη. Υπάρχουν γύρω μας λυγισμένες ψυχές που χρειάζονται μια ανακούφιση, έστω με ένα χαμόγελο, κάτι ελάχιστο, μια ανατροπή θετική στη δύσκολη μέρα τους για να μπορέσουν να τη βγάλουν εις πέρας. Υπάρχουν γύρω μας υπάρξεις που κραυγάζουν σιωπηλά και με αξιοπρέπεια ότι δε θα ζητήσουν κάτι που δεν τους δόθηκε, αλλά αν τους δοθεί με πνεύμα διάκρισης και αγάπης, ξέρουν να πουν ένα "ευχαριστώ" έστω με το βλέμμα. Κι αν δεν πουν κάτι, τουλάχιστον δε θα προσβάλλουν και δε θα βρίσουν τον αγαπώντα. Να μη βιαζόμαστε, λοιπόν, στο καλό. Και να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε αυστηρά τη λεγόμενη αδιαφορία πολλών. Ίσως τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ίσως, όταν προσπάθησαν να γίνουν φορείς τους καλού, να βρέθηκαν σε αγενείς και άξεστους που κατά λάθος βρέθηκαν σε θέσεις που δεν έπρεπε. Πάντως, όπως και να έχει, εγώ το βεβαιώνω με πείσμα και πόνο. Η αγένεια και η προσβολή ενός και μόνο απαράδεκτου εγωιστή... σε κάνει να φεύγεις. Και πρέπει! Όπου δεν υπάρχει ομορφιά και γαλήνη σε κάτι, αλίμονο. Όχι, λοιπόν, όχι! Η αχαριστία δεν πρέπει να βραβεύεται ποτέ με καμιά υπομονή! Φύγε, φίλε μου. Φύγε! Συγκράτησε την ψυχή σου στο ωραίο και φύγε. Γιατί αγένεια σημαίνει πολλά περισσότερα. Μέσα της κρύβει ασυγκράτητο εγωισμό, κακία, φθόνο ίσως, σκληρότητα και αναλγησία, υποτίμηση του άλλου, κοροϊδία κάθε καλής προσπάθειας. αχρηστία και κόμπλεξ. Φύγε από εκεί! Γιατί γύρω μας υπάρχει πόνος που ματώνει τη γη και δεν έχουμε το δικαίωμα να στεκόμαστε ούτε λεπτό περισσότερο μπροστά σε λάθος πόρτες. Φύγε! Γιατί η καρδιά μας πρέπει να αντέξει την αγάπη! Φύγε! Για να κρατήσεις μέσα σου το φως και το χαμόγελο για όσους άλλους το χρειάζονται ιδιαίτερα και το ψάχνουν θλιμμένοι! Σήμερα, λοιπόν, πήρα ένα φοβερό μάθημα. Ειλικρινά, δεν είχα ξαναβρεθεί σε τόση χοντροκοπιά. Μου κακοφάνηκε. Αλλά... απόκτησα την εμπειρία να φεύγω. Να φεύγω μακριά από την αγένεια! Η ζωή, ξέρεις, συνεχίζεται σε άλλους σταθμούς! Εκεί που ακόμα υπάρχει ανθρωπιά αληθινή και καλοσύνη. Τα άλλα τα αφήνουμε πίσω μας κρατώντας μόνο τα αρνητικά σαν εμπειρίες χρήσιμες για το αύριο. Από την αγένεια, όμως, πρέπει να φεύγεις! Χωρίς δεύτερη σκέψη! Μην αργείς! Φύγε! Όσο ακόμα νιώθεις Άνθρωπος! Για να συνεχίσεις να αισθάνεσαι Άνθρωπος! Copyright © Πόλυ Μίλτου Ευχαριστώ θερμά την αγαπητή μου φίλη, Kiriaki Ganiti για την τόσο όμορφη κρτική για το νέο μο βιβλίο "Σε περίμενα...", που μπήκε στο πανέμορφο και τόσο ενημερωμένο blog της, το Dominica Amat . Νιώθω συγκινημένη!Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat) Σε μία εποχή που όλα δείχνουν να καταρρέουν καί οι αξίες καί οι αρχές να φθίνουν,είναι μεγάλη μου χαρά να διαβάζω αξιόλογα βιβλία,που μέσα από τις σελίδες τους να μας δίνουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα τέτοιο βιβλίο διάβασα καί σας προτείνω σήμερα. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της σειράς ''Ο κόσμος των Φωτεινών'',με τίτλο ''Σε περίμενα'',από την συγγραφέα κυρία Πόλυ Μίλτου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Το βιβλίο,το βρήκα καλογραμμένο από την πρώτη ως καί την τελευταία του σελίδα. Η ροή έρρε πολύ ομαλά χωρίς περιττές επαναλήψεις ή τάσεις εντυπωσιασμού από την μεριά της συγγραφέως. Μου άρεσε ιδιαίτερα η απλή του γλώσσα σε συνδυασμό με τις περιγραφικότατες εικόνες. Δεν κούραζε καθόλου τον αναγνώστη. Ομοίως καί η σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Ήταν δοσμένοι με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελα να τους έχω αποτυπώσει στο χαρτί. Ναι,μεν οι χαρακτήρες του μοιάζουν κάπως ''μακρυνοί'' από όσους έχουμε γνωρίσει έως τώρα αλλά έχουν μία αλήθεια κι αυθεντικότητα,που είναι δύσκολο να προσπεράσει κανείς. Καθένας τόσο ξεχωριστός αλλά ταιριαστός μέσα στην εποχή στην οποία ζεί,θα διαδραματίσει τον ρόλο που του έχει δοθεί. Από το αθώο,ορφανό,φτωχό κορίτσι έως την κακομαθημένη πλούσια κοπέλα,τον ιερέα που αγαπάει το ποίμνιό του,τον άντρα που τιμά τις αξίες του κι εκείνον που κοιτάζει πως θα εκμεταλλευτεί. Ναι,η ιστορία του βιβλίου μπορεί να μοιάζει ουτοπική για κάποιους,όμως δεν παύει να αναφέρεται στα κακώς κείμενα που υπήρχαν,υπάρχουν καί θα υπάρχουν σε κάθε εποχή,αν εμείς δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξει όλο αυτό προς το καλύτερο. Η συγγραφέας προσπαθεί καί το καταφέρνει στον μέγιστο βαθμό,να μην γίνει γραφική όσον αφορά την αναφορά της,μέσα στο κείμενο,στην θρησκεία καί στην θετική της επιρροή πάνω στον άνθρωπο,όπως καί στην ασχήμια καί στην δυστυχία της ζωής. Κι όλα αυτά πάντα γραμμένα με έναν οικείο τρόπο για τον αναγνώστη. Λίγο πρίν κλείσω την κριτική μου,θα ήθελα να αναφερθώ καί στα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου. Βίωσα τον πόνο της απώλειας,την απελπισία του να μένει κάποιος μόνος στην ζωή,την ανιδιοτελή αγάπη των ανθρώπων γύρω μου καθώς καί την αξία της πραγματικής αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Μία αγάπη πλατωνική που επισφραγίζεται με την ευλογία του Θεού. Η ζήλεια καί η κακία ήταν φανερή μέσα στην υπόθεση,παρ΄όλα αυτά θα προτιμήσω να παραμείνω στα θετικά που έλαβα από αυτήν. Επειδή,όπως λέει η περιγραφή του βιβλίου στο site του εκδοτικού ''Το αυτοτελές μυθιστόρημα «Σε περίμενα…» είναι η επανέκδοση με νέο εξώφυλλο και επιμέλεια του βιβλίου «Λίνα» της συγγραφέως.'',δεν θα πώ κάτι για την πλοκή. Σας την παραθέτω παρακάτω. Είτε είχατε διαβάσει την προηγούμενη έκδοση,είτε όχι,εγώ θα σας συνιστούσα να το διαβάσετε. Εγώ περιμένω με το καλό να κυκλοφορήσουν καί τα επόμενα βιβλία της σειράς για να διαβάσω κι εκείνα. Καλά σας αναγνώσματα! ΠΕΡΙΛΗΨΗ Γεννήθηκε για να ξαφνιάζει! Είναι ο μοναδικός γιος μιας οικογένειας Ελλήνων μεγιστάνων μεταναστών. Ανεπιθύμητο παιδί για τη μάνα. Γεννιέται με την επιμονή του πατέρα, μεγαλώνει στα χέρια μιας ρωσίδας νταντάς και κάτω από την επίβλεψη και τη στοργή ενός νεαρού έλληνα ιερομόναχου. Ο ξαφνικός θάνατος των γονιών του στα δεκαοχτώ του χρόνια τον προσγειώνει απότομα σε μια πραγματικότητα καθόλου ρόδινη. Η εταιρεία του πατέρα του βρίσκεται καταχρεωμένη, το σπίτι μισόχτιστο, εκείνος μαθημένος να τα έχει όλα. Η ζωή του έχει ανατραπεί, τον αναγκάζει να ωριμάσει μέσα σε μια μέρα. Είναι παιδί θαύμα! Με την ευφυΐα, την οργανωτικότητα και την ωριμότητα που τον διακρίνουν, γίνεται γρήγορα αγαπητός και σεβαστός, αποκτά φήμη, επιβάλλεται! Μέσα σε λίγους μήνες καταφέρνει και γίνεται ένας από τους πιο πλούσιους της γης! Η ωραιότητα του προσώπου του εκτυφλωτική, η μορφή του μαγνητίζει, οι κοπέλες τρελαίνονται στη θωριά του, θαυμαστές καλλονές αγωνίζονται να τον κατακτήσουν, τον διεκδικούν με μανία! Όμως το ελκυστικό αγόρι αναζητά εκείνη που θα τον αγαπήσει πραγματικά. Θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί αληθινά και για πάντα! Ο Αναστάσης Φωτεινός θέλει να δώσει την καρδιά του ελεύθερα, αβίαστα και ολοκληρωτικά. Εκεί που ο ίδιος επιθυμεί, εκεί που θα αξίζει! Όλα τα άλλα τα έχει! Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκτήσει ‘εκείνη’… Το “σ’ αγαπώ” θα ειπωθεί μόνο, όταν θα τα έχει καταφέρει… ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΟΛΥ ΜΙΛΤΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ ΠΗΓΗ:https://dominicamat.blogspot.com/2019/11/blog-post_50.html?fbclid=IwAR3MIHemPM50qNcWStXkq0YTtTXE_8K9IPa-OVlLdy9SSYkz0aHNiRC7MM4 |
Η Συγγραφέας
Γεια σας, είμαι η Πόλυ Μίλτου. Αγαπώ τρελά τα ζωηρά χρώματα, τη ζωγραφική, τη φαντασία και τα όνειρα!... Τα βιβλία μου, το "Σε περίμενα" και το "Κομμάτια ζωής" θα τα προμηθευτείτε από τα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πρωτοπορία καθώς και από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας!
Επίσης, είναι διαθέσιμα και στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα: elkistis.gr/shop Τέλος, για τους αναγνώστες της Θεσσαλονίκης, τις εργάσιμες μέρες και ώρες στα γραφεία των Εκδόσεων Ελκυστής στο κέντρο της πόλης (Αρριανού 15) ή να τα παραγγείλετε δίχως μεταφορικά έξοδα στα τηλέφωνα: 231 403 7484 ή 6977853682. Τώρα τα βιβλία μου βρίσκονται και στην Κύπρο στο βιβλιοπωλείο D.E.S. Bookeworld. Είναι εύκολο, επίσης, να τα παραγγείλετε στο τηλέφωνο:99326813 ή στη σελίδα του βιβλιοπωλείου D.E.S. Bookeworld. στο fb και σας έρχονται στο σπίτι σας. Ταξιδεύουμε στο χώρο της λογοτεχνίας ΜΑΖΙ! Το "Νιώθω" περιέχει διηγήματα καρδιάς. Συγγραφείς του οι: Τόνια Κοντοπούλου, Nikos Vardakas, Σοφία Κατάρα, Poli Miltou , Maria Melemeni, Μαίρη Φιλιπ Κατσανίδου, Μαίρη Κολοβού, Michalis Katrakis, Καλλιοπη Γιακουμή-Κουγιώνη, Achilleas Triantoglou, Spyros Papalexis,, Αντώνης Τουμανίδης,, Καρακατσάνης Μάριος, Yiannis Papouli.
Από τις Εκδόσεις Ελκυστής-Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων- ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Οι φωτογραφίες στα κείμενα και τα ποιήματα που αναρτώ στο blog μου, εκτός ορισμένων, είναι συνήθως από το ίντερνετ. Στο παρόν blog έχουν μπει μόνο και μόνο για να ομορφύνουν ένα κείμενο και δεν υπάρχει κανένας σκοπός οποιασδήποτε εκμετάλλευσης. Τα δικαιώματά τους ανήκουν ολοκληρωτικά και πάντα στον δημιουργό τους. Ευχαριστώ! Αρχείο
February 2024
Κατηγορίες
All
|