Το παρόν γράφτηκε με παράπονο, πόνο και αφάνταστη οργή ιδιαίτερα για όσους δε σεβάστηκαν ποτέ την έννοια της φιλίας, αλλά αντιμετωπίζουν τον όποιο άλλο με ρατσισμό φανερό ή κρυφό και δηθενιές και μικροπρέπεια. Με ένα φιλί τάχα αγάπης... έγινε η μεγαλύτερη προδοσία, άνθρωπε, το θυμάσαι;... Με ένα φιλί και λέξεις... σεβασμού! Φρικτό!... Και θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι; Σε μας μιλάω... Τους ΔΗΘΕΝ...
Οπότε, μην περιμένεις να καταλάβει τι κάνει. Αλίμονο! Πιστεύει πως είναι απλά... ο καλύτερος και... το θύμα.
Άνθρωπος ψευτιάς. Τον έχεις βοηθήσει, έχεις πει τα καλύτερα για αυτόν, τη δουλειά, το έργο του,... τον προώθησες όσο μπορούσες, όταν μπορούσες...
Θα έρθει η ώρα του: Να σε ειρωνευτεί άμεσα ή... έμμεσα, να σε απαξιώσει, να εξαφανιστεί απολύτως και αδιάντροπα στη δική σου χαρά. Με δικαιολογίες φτηνές όσο κι ο ίδιος.
Άνθρωπος άκαρδος. Τον θεωρούσες φίλο. Φαίνεται ήσυχος, χαμογελαστός, γλυκομίλητος. Όσο σε ελέγχει για το "εγώ" του, για να αυτο- θαυμάζεται πως έχει οπαδούς και φίλους πολλούς, πως είναι αναγνωρισμένη... "προσωπικότητα".
Σαν έρθει η ώρα να του ζητήσεις κάτι, θα σου πει με χαμόγελο "φιλικό" ένα "θα δούμε" και χίλιες δικαιολογίες. Και όταν εσύ θα κουράζεσαι, θα καταστρέφεσαι, θα απελπίζεσαι,... εκείνος ο ατομιστής θα κλαίγεται συνέχεια σαν κακομοίρης για τη δική του ατυχία. Απλά, θέλει να σε προλάβει πριν σε ακούσει, για να φανεί πάλι αυτός ο πρωταγωνιστής ακόμα και στη δυσκολία. Αλίμονο... ο εαυτούλης του= το κέντρο του κόσμου.
Άνθρωπος αγενής και αναίσθητος. Θα σε πείσει πως πρέπει να συμπορευτείτε για να αλληλοβοηθηθείτε. Φυσικά, με το αζημείωτο... για πάρτη του πάντα. Για να πουλήσει μούρη σε πολλούς που θα θαυμάσουν την καλοσύνη του.
Μόλις χρειαστείς εσύ κάτι, μόλις κοιτάξεις να ανακουφιστείς λίγο σε οτιδήποτε, θα γίνει θηρίο, θα σου κάνει επίθεση αγενέστατη ότι κοιτάζεις μόνο το συμφέρον σου και μετά θα σε παρατήσει μέσα στη φωτιά που σε καίει, γιατί αυτό ακριβώς λογάριαζε να κάνει από πριν, άλλο που δε στο έλεγε τότε, που σε είχε ανάγκη για το ίματζ του.
Άνθρωποι και άνθρωποι με μάσκες τριγύρω μου... Με πλαστά πρόσωπα, με λάθος χαμόγελα και λεξούλες που σε πληγώνουν, που "σε σφάζουν με το γάντι".
Είναι αυτοί που πάντα θα θελήσουν να βγουν από πάνω. Θα πρέπει να είσαι γελαστός και να αποδέχεσαι την κρυφή τους κακία ή την ασπλαχνία, που για μένα είναι ένα και το αυτό.
Ναι, ρε φίλε/η, που μου παριστάνεις τον καλό. Αν είσαι αναίσθητος και δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν εκτός από το τομάρι σου, για μένα είσαι εις βάθος κακός.
Γιατί όποιος δεν κάνει το καλό, ενώ μπορεί, είναι κακός.
Όποιος όμως, δεν κάνει το καλό λόγω ρατσισμού και δηθενιάς και μικροπρέπειας, αλλά έχει το θράσος να παριστάνει και το θύμα στους ήδη πληγωμένους από τη ζωή, αυτός είναι χειρότερος στην κακία γιατί, δε φτάνει που δε βοηθά, τολμάει και να πληγώνει επιπλέον.
Βαρέθηκα να μου παριστάνουν τον χαμένο και το θύμα άνθρωποι που όταν περίμενα τη φιλία τους αποδείχτηκαν ξένοι και... εξαφανισμένοι και όταν τους ζήτησα το παραμικρό, μου γύρισαν την πλάτη.
Αυτό που με ενοχλεί είναι πως αρκετοί δεν έχουν καθόλου συνείδηση. Εξακολουθούν να παίζουν με την ευγένεια η οποία δεν αφήνει την καλή ψυχή να τους διώξει κλωτσηδόν και να τους διαπομπεύσει, να ρεζιλευτούν για το κακομοίρικο ήθος τους.
Το παρόν γράφτηκε με παράπονο, πόνο και αφάνταστη οργή για τη νοοτροπία όσων εξακολουθούν να θεωρούν πως εγώ... (ο όποιος εγώ, το όποιο "καλό ανθρωπάκι" που ακόμα πιστεύει στη φιλία), δε νιώθω.
Και ιδιαίτερα για όσους με αντιμετώπισαν και εξακολουθούν να το κάνουν με ρατσισμό φανερό ή κρυφό. Στο δεύτερο είδος ρατσισμού, τον κρυφό, είμαι που οργίζομαι. Επειδή είναι χειρότερος, αλλά καλύπτεται πίσω από τη μάσκα ανώριμων ψυχών.
Προτιμώ τους άλλους, ξέρεις, που το λένε στα ίσα ότι δε σε χωνεύουν. Και μη νομίζεις πως δε φαίνεται...
Η συμπεριφορά πάντα φανερώνει πολλά. Και ναι, οργίζομαι... επειδή με θεωρείς τόσο ηλίθιο.
Κάποιος που είναι ευγενικός, φίλε/η, δε σημαίνει πως δε σε ξέρει. Εσύ... που τολμάς ακόμα και με κοιτάς στα μάτια και μου παριστάνεις το αγγελάκι,έχεις "γνώθι σαυτόν";
Γιατί θυμώνω κι εγώ, ξέρεις... Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για κάποιον που θεωρείς δεδομένο βλάκα απλής εκμετάλλευσης... και ευκαιρία για να κάνεις το κέφι σου σε ώρες που βαριόσουν και δεν είχες με τι να παίξεις.
Οι ψυχές όμως δεν είναι παιχνίδι, άνθρωπε...
Και, ναι, θυμώνω και μάλιστα πολύ, όταν με περνάς ακόμα για τόσο χαζό, παρόλο που σου δήλωσα ότι σε έχω καταλάβει...
Και οργίζομαι, που μου κάνεις ακόμα τον φίλο ο οποίος απλά... δεν μπορούσε να είναι ποτέ εκεί για μένα και μου το παίζεις και θιγμένος που δεν σε έχω ακόμα καταλάβει εγώ,... που με πρόδωσες με τον πιο άθλιο τρόπο.
Με ένα φιλί τάχα αγάπης...
Αυτό,... σου θυμίζει κάτι;
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Τι κρίμα, που γίναμε τόσο λίγοι ο ένας για τον άλλο... Και περιμένουμε μετά να έρθει ο πολιτισμός; Λυπάμαι... ιδιαίτερα για το συνάφι μας. Υπόψη ότι ανήκω σε τρία είδη... "συναφιών". Εννοώ και τα τρία!)