Διάβασα κάπου: "Κάνε παρέα με χαρούμενους ανθρώπους. Η ευτυχία είναι μεταδοτική."
Διάβασα κάπου αλλού: "Κάνε παρέα με γελαστούς ανθρώπους. Θα σε γεμίσουν θετική ενέργεια."...
Ωραία άρθρα δε λέω. Γεμάτα αισιόδοξα μηνύματα από ψυχές που έχουν ανάγκη να βιώσουν την απόλυτη ευτυχία.
Και ποιος δε θέλει να γίνει και να παραμείνει ευτυχισμένος, φίλε μου; Πρώτη εγώ, σε βεβαιώνω...
Θα συμφωνήσω με όλη μου την καρδιά σε κάτι.
Την παρέα μας σίγουρα πρέπει να τη διαλέγουμε με προσοχή. Να είναι σύμφωνη με το ήθος μας, με την ιδιοσυγκρασία μας, με τα χρηστά ήθη, ας το πω έτσι, για να δηλώσω την αντίθεση σε παραβατικές ομάδες. Ναι, τη διαλέγουμε με προσοχή και πρέπει, επειδή είμαστε άνθρωποι- λογικά όντα και όχι μάζες χωρίς νου που δεν ελέγχουν τίποτα στη ζωή τους.
Αλλά... έχω και μεγάλες διαφωνίες, ξέρεις...
Ίσως είμαι τελικά πολύ ιδιότροπη, ίσως πολύ αφιλοσόφητη και κάτι τέτοια άρθρα δε μου κάθονται καλά ούτε στο νου ούτε στην καρδιά μου...
Θα το πω ευθέως.
Πρώτα, διαφωνώ με αυτή την απόλυτη προσταγή του τίτλου που αποδεικνύει το αλάνθαστο μιας άποψης και το αψεγάδιαστο μιας πράξης που θα ακολουθήσει σαν εκτέλεση της προτροπής- εντολής για την ανεύρεση της μόνιμης ευτυχίας. Διαφωνώ με την επιβολή μιας συνταγής προς όλους.
Γιατί, σίγουρα, δεν είμαστε όλοι μας ίδιοι ούτε μας ταιριάζουν όλα τα νούμερα, ούτε εκφράζουν την αλήθεια της καθημερινότητας όλων μας. Κάπου, σε κάθε συνταγή, υπάρχουν και... παρενέργειες...
Εγώ, λοιπόν, σαν αντιρρησίας που είμαι, θα αναφέρω μερικές... παρενέργειες που ανάλογα την περίπτωση, μπορεί να βλάψουν φοβερά την υγεία... και της δικής μας ψυχής και όσων σκεφτόμαστε ή όχι για παρέα μας.
Ο τίτλος λέει "κάνε παρέα με χαρούμενους"...
Και ρωτάω: Ποιοι είναι, τελικά, οι απόλυτα χαρούμενοι σε αυτή τη γη; Ούτε εσύ, που θες να διαλέξεις τέτοια παρέα είσαι απόλυτα χαρύμενος. Όλοι μας, φίλε, έχουμε και χαρές και λύπες. Και ανάλογα με το τι μας συμβαίνει και τι μας βρίσκει, εκφράζουμε και συναισθήματα.
Ανάμεσα σε ποιους τέλειους ανθρώπους, που ζουν σε έναν πλανήτη- παράδεισο, μια τέλεια ευτυχισμένη ζωή... θα διαλέξεις, λοιπόν, τους απόλυτα χαρούμενους για να γίνεις ΕΣΥ ευτυχισμένος μαζί τους;
Θα μου πεις, μα υπάρχουν και αυτοί που, ενώ αντιμετωπίζουν καταστάσεις, ποτέ δε σε ζαλίζουν με δάκρυα και στεναγμούς. Αυτούς τους δυνατούς της ζωής ψάχνω, που χαμογελούν πάντα σε κάθε τους βήμα.
Δηλαδή;
Εσύ θεωρείς φυσικό ένας που μόλις έχασε τον άνθρωπό του, το παιδί του ας πούμε, να χαμογελά και να βλέπει θετικά το αύριο; (πάντα για να φτιάχνει
σε εσένα το κέφι)...
Το θεωρείς λογικό, ένας που μόλις έχασε τη δουλειά του ή τον έβγαλε η Τράπεζα από το σπίτι του και έγινε άστεγος να περπατάει στους λασπωμένους δρόμους και να τραγουδάει γεαλστός;(πάντα για να μη σεκλετίζεσαι εσύ σαν φίλος του)...
Σου φαίνεται όμορφο να βλέπεις φίλους που έζησαν σαν παιδιά ορφανά και μόνα ή κακοποιημένα, να είναι χαρούμενοι και αισιόδοξοι συνέχεια και να μην τους καίγεται καρφί για τίποτα (για να μεταδώσουν σε σένα την ευτυχία τους και να μην πάψεις να τους κάνεις εσύ παρέα)
Σε καλύπτει το γεγονός πως οι φίλοι σου μόλις έμαθαν ότι πάσχουν από κάποια βαριά ασθένεια ή ότι δεν μπορούν να έχουν μέλλον για οποιονδήποτε λόγο, θα σε συναντούν μόνο για καφεδάκι και κους κους, λάμποντας ολόκληροι από εσωτερική αγαλλιάση;(για να μη χαλάσουν τη μέρα σου)
Ακόμα και μικροθλίψεις να έχει ο άλλος, που ποτέ δεν ξέρεις, γιατί κανείς δεν τα λέει όλα, θεωρείς πως έχει πάντα μια μορφή γελαστή και σκέψεις ελπίδας και πολύχρωμα όνειρα; Δεν κλαίει ποτέ και δεν γκρινιάζει για τίποτα και δε σου χαλάει τη μέρα;
Ιδανικός για σένα! Πηγή ευτυχίας! (για σένα πάντα, για να βρεις εσύ την ευτυχία που ψάχνεις.)
Δε θέλω να παραθέσω άλλα παραδείγματα πόνου που βαραίνει τη γη.
Φίλε μου, πριν σκεφτείς απόλυτα εγωιστικά ποιους θα διαλέξεις με μόνο κριτήριο το διαρκές χαμόγελό τους, για να γίνεις ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΥΛΗΣ ΣΟΥ ευτυχισμένος... θέλω να κάνεις μια μικρή αυτοκριτική πρώτα:
1)Δες, τι σου λείπει; Αν (από ό,τι δείχνει ο τίτλος πως ψάχνεις εσύ την ευτυχία) δεν είσαι ευτυχισμένος και δε χαμογελάς ΕΣΥ, άρα, ούτε εσένα πρέπει να κάνουν παρέα οι χαρούμενοι άνθρωποι γιατί τότε κινδυνεύουν να χάσουν αυτοί τη δική τους νιρβάνα εξαιτίας σου. Η φιλία, βλέπεις, είναι αμφίδρομο είδος. Δίνεις- παίρνεις.
2) Θα σου αντιστρέψω τους όρους. Μήπως... αν θες την ευτυχία, λέω μήπως, πρέπει να αρχίσεις από το ρήμα "δίνω" και μετά να περιμένεις να πάρεις; Τι δίνεις όμως; Μια ατομιστική φράση του τύπου απειλής "φίλε μου, για να σε κάνω παρέα, ακόμα και όταν πονάς ή υποφέρεις, μην τολμήσεις να μου το δείξεις ποτέ. Θα έχεις επαφή με μένα μόνο με χαρούμενα χαμόγελα, θετικές σκέψεις και δυνατές αποφάσεις. Μη μου χαλάσεις τη μέρα. Αλλιώς... με έχασες..."
Και θεωρείς πως οι άλλοι θέλουν έναν τέτοιο ατομιστή για... παρέα; (Επειδή... όπως ψάχνεις την ιδανική παρέα, έτσι ψάχνουν και οι άλλοι)
3) Όσοι είναι μόνο χαρούμενοι και διαρκώς γελαστοί και η ζωή τους είναι τέλεια, ας σηκώσουν το χέρι... Όχι; Κανείς;...
Είναι, λοιπόν, αφύσικο να ζητάμε κάτι που ούτε εμείς το έχουμε. Κι αν δεν το έχεις εσύ, πώς απαιτείς με σκληρότητα να τα έχουν οι άλλοι;
Σίγουρα υπάρχουν υπάρξεις που δε δείχνουν τι περνούν.
Ναι, υπάρχουν!
Υπάρχουν εκείνοι που χαμογελούν στη μέρα τους και συνεχίζουν με δύναμη και κουράγιο πέρα από τις θλίψεις. Υπάρχουν και οι ψυχές οι τρυφερές που, ενώ έχουν χάσει τα πάντα, δίνουν και όλο δίνουν και δε σταματούν...
Μα, σε πληροφορώ, πως αυτοί που περιγράφω τώρα είναι ανθρώπινοι τύποι. Δεν κυκλοφορούν με μάσκες διαρκώς γελαστές και δε διαβεβαιώνουν ψεύτικα πως δε συμβαίνει τίποτα και όλα πάνε καλά συνέχεια.
Αυτοί, οι άνθρωποι του κουράγιου, είναι σάρκινοι, όχι ρομπότ με ένα ορισμένο πρόγραμμα.
Τις περισσότερες ώρες χύνουν καυτά δακρυα. Σκοτεινιάζει και η δική τους μορφή από πόνο και θυμό. Λυγίζουν και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Γκρινιάζουν συχνά, όταν τα αγκάθια της θλίψης τους πειράζουν τις πληγές. Ουρλιάζουν μόνοι τους για να βγει από μέσα τους η πίκρα και να τους δεις εσύ μετά να χαμογελούν με εγκαρτέριση.
Κάνουν τον τρελό και το χαζό σε κάθε λεξούλα που τους αναστατώνει το πένθος.
Διηγούνται συχνά ιστορίες για να συνέρθουν άλλες ψυχές που σπαράχτηκαν από τους λύκους της κοινωνίας μας.
Δεν είναι τελειοι. Δεν είναι άφθαρτοι. Δεν είναι άμεμπτοι. Δεν είναι πάντα αισιόδοξοι. Δεν είναι πάντα ήσυχοι. Δεν είναι αλέκιαστοι ούτε αλάνθαστοι. Είναι απλά... πονεμένοι. Γενναίοι, αλλά όχι πάντα. Δειλιάζουν και αυτοί. Χρειάζονται ένα χέρι και αυτοί. Έχουν ανάγκη και αυτοί. Να τους χαμογελάσουν. Να τους σηκώσουν. Να τους καθαρίσουν. Να τους ακούσουν. Να τους κατανοήσουν. Να τους αγκαλιάσουν, Να τους αγαπήσουν. Να τους νιώσουν...
Όχι, αυτοί δεν είναι για σένα. Άσ τους και τράβα τον δρόμο σου, να βρεις αυτούς που θα σου χαμογελούν ψεύτικα και θα σε παραμυθιάζουν, ώσπου να ανακαλύψεις κάποτε πως δεν ήταν έτσι ρόδινα όσα σου έλεγαν. Πως απλά, σου έκαναν το κέφι και για να μη σε χάσουν, βασάνιζαν τη δική τους ψυχή που αναζητούσε κι αυτή την ευτυχία και δεν τη βρήκε ποτέ μαζί σου. Επειδή εσύ, θες μόνο αυτούς που θα σου δίνουν και θα παίρνεις... για να νιώθεις ευτυχισμένος.
Άκου, κανείς μας δε γίνεται ευτυχισμένος με τον αγώνα του άλλου, φίλε μου μοναδικέ.
Ο καθένας μας έχει τα καλά και τα στραβά του. Όλοι μας αποτελούμε ένα κοινωνικό σύνολο. Αν πράγματι αναζητάς ευτυχία, ψάξε αυτούς τους σάρκινους που σου ανέφερα πριν. Γιατί μόνο αυτοί είναι ΑΛΗΘΙΝΟΙ και σαν άνθρωποι ΚΑΙ σαν φίλοι. Μόνο αυτοί θα σταθούν και σε σένα, στον πόνο σου, στη μιζέρια σου, στα λάθη σου, στην κακιά σου στιγμή.
Και μόνο αυτοί θα χαρούν απόλυτα... στη χαρά σου!
Να με συγχωρούν όσοι πρεσβεύουν διαφορετικά. Είμαι πάντα ιδιότροπη και αντιρρησίας. Και το έχω τονίσει. Είμαι άνθρωπος της άλλης πλευράς τους ποταμού. Εκεί που σκοτεινιάζει συχνά ο ουρανός και βρέχει δάκρυα... Εκεί αναζητώ πληγές και ψάχνω για συγγνώμες.
Είμαι λιγάκι ανάποδη. Δε χαμογελώ πάντα και συνέχεια κάτι θα βρω να γκρινιάξω. Ταυτίζομαι με τις παράγκες των ψυχών.
Συγγνώμη...
Δεν είμαι καλή για παρέα!
Την αγάπη μου σε όσους ψάχνουν το ιδανικό! Αν το βρουν, ας το δείξουν και σε μας που θρηνούμε συχνά απώλειες...
Με κατανόηση, αλλά και μπόλικη αντίρρηση...
(Ίσως για αυτό δεν είμαι καλή φίλη)
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Φυσικά, δεν έχω το αλάθητο... Απόψεις γράφω, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε... Ο καθένας επιλέγει τη δική του φιλοσοφία για τη ζωή.)