Συνηθίζουμε με αυστηρότητα να κρίνουμε την αδιάφορη στάση πολλών ανθρώπων μπροστά στο καλό.
Σήμερα, πήρα ένα ακόμα μάθημα ζωής. Δε θα πω τι ακριβώς έγινε. Όμως μπορώ να βεβαιώσω πως αυτό που συνέβη, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά.
Πας για κάτι καλό. Κάτι που για σένα σημαίνει τρέξιμο, επιπλέον έννοιες πάνω στις δικές σου τις ατέλειωτες, πόνους φρικτούς στο κορμί σου από έλλειψη της απαραίτητης ξεκούρασης, έστω το Σαββατοκύριακο, από δρόμους που δε σε ανάγκασε παρά μόνο η αγάπη να κάνεις και το αποτέλεσμα;
Να αποφασίζεις στην επιστροφή ότι δεν άξιζε το όλο εγχείρημα. Όχι για τον σκοπό και τον λόγο που σε οδήγησε στους δρόμους. Όχι.
Αλλά, επειδή εκεί που πήγες με την καλύτερη πρόθεση και χαμόγελα καρδιάς, συναντήθηκες με την αγένεια, τη χοντροκοπιά,τη σκληρότητα, την ιδιοτροπία, την ειρωνεία, την έλλειψη κάθε έννοιας ανθρωπιάς και καλοσύνης.
"Όχι", λες. "Όχι". Και επίσης καταντάς και λες το περίφημο: "Δε βαριέσαι. Δεν πα να κάνετε ό,τι θέλετε..."
Λοιπόν, σήμερα, πήρα ένα μάθημα ακόμα ζωής, ή μάλλον πολλά συνεχόμενα.
Μην κρίνεις εύκολα, φίλε μου, την αδιαφορία και την παραίτηση πολλών στο καλό. Ίσως συναντήθηκαν με τη βλακεία που συναντήθηκα εγώ σήμερα. Ίσως, όταν προσπάθησαν να επεκτείνουν την αγκαλιά τους πιο πέρα με αγάπη, με διάκριση, με ευγένεια, με δικό τους κόπο και μόχθο και πραγματικό ενδιαφέρον... να συνάντησαν μπροστά τους έναν τοίχο εγωισμού απαράδεκτου και κακίας.
Ίσως να βρέθηκαν απέναντι σε κομπλεξικό που κατά λάθος έχει βρεθεί υπεύθυνος σε θέση ευθύνης για θέματα... αγάπης (πόσο οξείμωρο ακούγεται...)
Ίσως να απογοητεύτηκαν οικτρά όταν η αγένεια της χειρότερης μορφής, η ειρωνεία εις βάθος, η προσβολή και η άρνηση ήταν η αντιμετώπιση μιας καλής πρόθεσης που ήθελε απλά να συζητήσει πώς μπορεί να γίνει κάτι καλό χωρίς το θεαθήναι, χωρίς εκμετάλλευση κανενός, χωρίς παράσημα και μετάλλια και βραβεία, αλλά μόνο για το καλό. Και μάλιστα για το καλό παιδιών...
Επέστρεψα από τον προορισμό μου, όπου σύρθηκα με κόπο και πόνους στο κορμί, επέστρεψα και με πόνους στην ψυχή. Με μια βαριά καρδιά που μόνο ένας αρνητικός άνθρωπος μπορεί να σου προσφέρει σε αντάλλαγμα της καλοσύνης και της ευγένειας. Στην αρχή σκεφτόμουν να μη δώσω σημασία. Μα δεν άντεξα πολύ να φέρνω το βάρος με μια συνέχεια προσβολών και αρνητικής συμπεριφοράς που σίγουρα θα ακολουθούσαν και μετά την όποια προσφορά.
Τελικά, αποφάσισα να κάνω πίσω. Είπα το περίφημο: "Άι παράτα με!" και ένιωσα ευτυχισμένη.
Υπάρχουν γύρω μας λυγισμένες ψυχές που χρειάζονται μια ανακούφιση, έστω με ένα χαμόγελο, κάτι ελάχιστο, μια ανατροπή θετική στη δύσκολη μέρα τους για να μπορέσουν να τη βγάλουν εις πέρας. Υπάρχουν γύρω μας υπάρξεις που κραυγάζουν σιωπηλά και με αξιοπρέπεια ότι δε θα ζητήσουν κάτι που δεν τους δόθηκε, αλλά αν τους δοθεί με πνεύμα διάκρισης και αγάπης, ξέρουν να πουν ένα "ευχαριστώ" έστω με το βλέμμα. Κι αν δεν πουν κάτι, τουλάχιστον δε θα προσβάλλουν και δε θα βρίσουν τον αγαπώντα.
Να μη βιαζόμαστε, λοιπόν, στο καλό.
Και να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε αυστηρά τη λεγόμενη αδιαφορία πολλών. Ίσως τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ίσως, όταν προσπάθησαν να γίνουν φορείς τους καλού, να βρέθηκαν σε αγενείς και άξεστους που κατά λάθος βρέθηκαν σε θέσεις που δεν έπρεπε.
Πάντως, όπως και να έχει, εγώ το βεβαιώνω με πείσμα και πόνο.
Η αγένεια και η προσβολή ενός και μόνο απαράδεκτου εγωιστή... σε κάνει να φεύγεις.
Και πρέπει!
Όπου δεν υπάρχει ομορφιά και γαλήνη σε κάτι, αλίμονο.
Όχι, λοιπόν, όχι! Η αχαριστία δεν πρέπει να βραβεύεται ποτέ με καμιά υπομονή!
Φύγε, φίλε μου. Φύγε!
Συγκράτησε την ψυχή σου στο ωραίο και φύγε.
Γιατί αγένεια σημαίνει πολλά περισσότερα. Μέσα της κρύβει ασυγκράτητο εγωισμό, κακία, φθόνο ίσως, σκληρότητα και αναλγησία, υποτίμηση του άλλου, κοροϊδία κάθε καλής προσπάθειας. αχρηστία και κόμπλεξ.
Φύγε από εκεί!
Γιατί γύρω μας υπάρχει πόνος που ματώνει τη γη και δεν έχουμε το δικαίωμα να στεκόμαστε ούτε λεπτό περισσότερο μπροστά σε λάθος πόρτες.
Φύγε!
Γιατί η καρδιά μας πρέπει να αντέξει την αγάπη!
Φύγε!
Για να κρατήσεις μέσα σου το φως και το χαμόγελο για όσους άλλους το χρειάζονται ιδιαίτερα και το ψάχνουν θλιμμένοι!
Σήμερα, λοιπόν, πήρα ένα φοβερό μάθημα.
Ειλικρινά, δεν είχα ξαναβρεθεί σε τόση χοντροκοπιά. Μου κακοφάνηκε. Αλλά... απόκτησα την εμπειρία να φεύγω.
Να φεύγω μακριά από την αγένεια!
Η ζωή, ξέρεις, συνεχίζεται σε άλλους σταθμούς!
Εκεί που ακόμα υπάρχει ανθρωπιά αληθινή και καλοσύνη.
Τα άλλα τα αφήνουμε πίσω μας κρατώντας μόνο τα αρνητικά σαν εμπειρίες χρήσιμες για το αύριο.
Από την αγένεια, όμως, πρέπει να φεύγεις!
Χωρίς δεύτερη σκέψη! Μην αργείς!
Φύγε! Όσο ακόμα νιώθεις Άνθρωπος!
Για να συνεχίσεις να αισθάνεσαι Άνθρωπος!
Copyright © Πόλυ Μίλτου