Ένα λουλούδι και το πιο καλό μου σερβίτσιο. Για μένα!
Εγωισμός;
Όχι. Απλά μοναχικές ώρες. Δε λέω μοναξιά, προσέξτε. Μιλάω για ώρες που βρισκόμαστε μόνοι, με εμάς, με τον εαυτούλη μας. Τον γλυκό, τον ξινό, τον ανάποδο, τον ένοχο, τον αθώο, τον καλό και ευγενικό ή... τον κακιασμένο ή μοχθηρό...
Ναι, όλα αυτά είμαστε εμείς. Όλα. Όλα υπάρχουν μέσα μας σαν φύτρο. Όλα αυτά και άλλα τόσα. Το τι θα αναπτυχθεί και τι και πόσο θα ανθίσει είναι δική μας υπόθεση.
Βέβαια, ό,τι κι να διαλέξουμε να γίνουμε, πάντα θα υπάρχουν παρενέργειες. Για τις οποίες η θεραπεία είναι πάλι δική μας υπόθεση. Αλλά, σήμερα είπα να βάλουμε τα καλύτερα στο τραπέζι μας. Ό,τι αγαπάμε πιο πολύ, ό,τι μας εμπνέει και όσα μας ομορφαίνουν το είναι μας και γλυκαίνουν τη διάθεση.
Αυτά που οι ανάγκες της ζωής, η διαρκής αναζήτηση ονείρων απραγματοποίητων, ένα τρέξιμο να πιάσουμε το τέρμα μας, μας κάνουν να ξεχνάμε όσα μας δίνουν μια ανακούφιση και γιατί όχι; Και λίγη χαρά.
Κρύβουμε πολλά στα ντουλάπια μας. Τα πιο όμορφα τα συντηρούμε μέσα σε κουτιά ή σε ράφια που γεμίζουν σκόνη λησμονιάς. Ξεχνάμε. Για ποιον τα έχουμε; Για ποιον τα πήραμε; Για ποιον τα φυλάμε στην απομόνωση;
"Για μια επίσημη ώρα" έλεγαν οι παλιοί. Τότε είχαν δικαιολογία σοβαρή. Δύσκολο να αποκτήσεις, τότε, κάτι που να έχει αξία. Οι επισκέψεις ήταν κι αυτές πολλές γιατί οι άνθρωποι ήξεραν να γιορτάζουν τη φτώχεια τους με τη συντροφικότητα, η ανέχεια τους συμβούλευε τις καρδιές να κρατήσουν τις επιθυμίες τους κλεισμένες στο χρονοντούλαπο για να χαρούν την κληρονομιά οι επόμενες γενιές. Γιατί, πού θα έβρισκαν να πάρουν καινούρια;
Έτσι, σπάνια κεντήματα, πορσελάνες, κρύσταλλα, ακόμα και έπιπλα και φωτιστικά διατηρούνταν στην απομόνωση και στην κλεισούρα για τις "καλές στιγμές"
Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τότε, μέσα στη φτώχεια και στους πολέμους, είχαν πάντα μια ευκαιρία να συναντηθούν στις "καλές στιγμές" και να τα χαρούν. Κάπου υπήρχαν και τα δεύτερα σερβίτσια, κάπως καλύτερα από τα καθημερινά τα δικά τους, για να φιλεύουν τη γειτόνισσα ή τους φίλους ή συγγενείς που έρχονταν από μακριά να τους δουν.
Τότε,... άλλες εποχές, άλλες ανάγκες, άλλη συναναστροφή.
Τώρα, που η ζωή μας ψεύτισε, αποκλεισμένη από την αληθινή συντροφικότητα, όπου υπήρχε κατανόηση και σεβασμός ακόμα και σε μικροπράγματα που ενοχλούσαν, τώρα που απομείναμε μόνοι ή μοναχικοί ή πνιγμένοι στη μοναξιά μας για πολλούς λόγους... τι σημασία έχει ο αποκλεισμός ενός καλού σερβίτσιου μέσα στα ντουλάπια μας;
Αυτές τις μέρες ξεσηκώνω το σπίτι. Διακοπές. Ευκαιρία τακτοποίησης ή ανανέωσης σε πολλά. Βρήκα κάτι όμορφα πράγματα που αγαπώ, παραπονεμένα στα σκοτάδια.
Γιατί;
Αποφάσισα να ξεσηκώσω και τον μέσα άνθρωπο. Αυτόν που κλείστηκε για χρόνια σε σιωπές αναγκαστικές, σε ώρες γεμάτες θλίψη και αγωνίες, σε πίκρες από προδοσίες ύπουλες, σε αναποδιασμένες φρικιαστικές διαθέσεις από πολέμους εσωτερικούς και εξωτερικούς, από λάθη και πάθη, από σκόνες σκληρότητας, από δηλητηριασμένους στεναγμούς απόγνωσης, από κάτι φωτάκια που θα άναβαν αν κάποιοι δε φρόντιζαν να τα σβήσουν πριν χαρούν την ημέρα...
Πόσα κρύβουμε μέσα μας σαν τα ερμητικά κλεισμένα ντουλάπια! Πόσα πολύτιμα δεν αντέξαμε ποτέ να τα βγάλουμε να ανασάνουν στο φως! Από τον φόβο μη και ραγίσουν στην κακία και τον φθόνο των άλλων, των "φίλων". Εκείνων των κατά λάθος επισκεπτών του χώρου μας του προσωπικού. Των αναιδών και αρρωστημένων που ενοχλούν απαράδεκτα με μόνο τους σκοπό την παρακολούθηση της ξένης ζωής.
Πόση ομορφιά κρύβεται σε πολλές ψυχές, αλλά δεν τους αφήσαμε ποτέ να την εκφράσουν ελεύθερα χωρίς διάθεση κρίσης και άρνησης, μόνο και μόνο επειδή δε συμβάδιζε με τα δικά μας θέλω. Πόσες αράχνες καλέσαμε να πνίξουν τα δικά μας όνειρα ή τα πιο πολύτιμα του παιδιού μας, μόνο και μόνο για να γίνει το πρέπον και να μην πει η κοινωνία.
Σήμερα, αποφάσισα να βγουν τα πολύτιμα έξω στο φως. Να τα αφήσω να λάμψουν στον χώρο ελεύθερα. Να καμαρώσω και να απολαύσω όσα στερήθηκα από βλακώδεις ιδέες. Να χαμογελάσω με όσα διάλεξα για αυτόν τον σκοπό.
Μικροαντικείμενα. Όμορφα χρώματα. Αρωματικά κεριά. Αναμνηστικά αγάπης. Επιλογές διαλεχτές για ακριβές στιγμές.
Και ποιος είναι πιο ακριβός, παρακαλώ, από τον ταλαιπωρημένο, κατάκοπο, πιεσμένο εαυτό μας;
Τώρα που με κούρασε η ζωή και βλέπω πόσα στερήθηκα παράλογα, ιδιαίτερα από νάζια ή καπρίτσια ή επιλογές άλλων, αποφάσισα μια ακόμα ανανέωση και τη χαρά. Πολλή ανανέωση και όσα με κάνουν να ελπίζω. Ξεκαθάρισμα.
Σε όλα.
Ό,τι δε μου αρέσει ή με ενοχλεί, θα πηγαίνει στα σκουπίδια αμέσως. Κι ας ήταν κάποτε αγαπητό. Αντικείμενο ή... άτομο. Η αγάπη δεν ενοχλεί και δεν παιδεύει και δεν παρακολουθεί συνέχεια το θύμα της εμμονής της. Δεν καταπιέζει με πείσμα, λέγοντας πως όλα γίνονται από αγάπη.
Τέρμα. Δε συντηρώ τίποτα που με κάνει να χάνω πολύτιμη ώρα. Δεν ανέχομαι για να μην πει... ο κόσμος; Ποιος κόσμος;
Στο κάτω κάτω κι εγώ κόσμος είμαι. Κι εγώ θα πω.
Και για όσα σχετίζονται με μένα, σίγουρα είμαι εγώ που θα έχω την τελευταία λέξη. Της ζωής και των επιλογών μου!
Σήμερα αποφάσισα, για μια ακόμα φορά,να κρατήσω μόνο όσα επέλεξα η ίδια για να ταιριάξουν με την ψυχοσύνθεσή μου, να μου χαρίζουν δύναμη και ηρεμία. Και όσα σκούριασαν ή χάλασαν ή ήταν κακή επιλογή, πρέπει να μου αδειάσουν τα ντουλάπια μου και την καρδιά μου.
Για να μπορώ να χαίρομαι τις μοναχικές μου στιγμές και να ισορροπώ μέσα μου ελεύθερη, χωρίς καταπιεσμένη συνείδηση από μικροπρέπειες και ψεύτικες παρέες.
Έβαλα καφέ σε πορσελάνη ακριβή, ρομαντικά χρώματα που μου αρέσουν, αρώματα απαλά και φωτεινή ματιά.
Όλα καλά. Ανακούφιση.
Σε λίγο, θα πρέπει να ξαναβγώ να αντιμετωπίσω τη ζωή και να δω τι άλλα σκουπίδια θα βαρύνουν τους ώμους μου ως το επόμενο ξεκαθάρισμα.
Μια όμορφη πινελιά, λίγη ηρεμία να πάρουμε δύναμη.
Το έχουμε ανάγκη και το αξίζουμε.
Για τόσα παλεύουμε καθημερινά. Αξίζουμε λίγη γαλήνη.
Με ό,τι διαλέξει ο καθένας πως τον εκφράζει καλύτερα.
Την αγάπη μου, γη...
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Η υπέροχη φωτό είναι από το ίντερνετ)