Γεννήθηκε έρημο.
Ένας σπόρος που έπεσε από τα πουλιά και να, φύτρωσε στην έρημό του.
Πάντα στην έρημο.
Γύρω του περνοδιάβαιναν οι περαστικοί, κάποιος όλο και του κουτσούρευε τα κλαδιά τα τρυφερά. Έρημο, βλέπεις. Ποιον ενοχλούσαν; Ποιος θα ζητούσε το λόγο; Δε βαριέσαι, δεν πονάει, σκέφτονταν με αναισθησία.
Σαν άρχισε να βάζει μπόι, κάτω από τη σκιά του προτιμούσαν το φαγοπότι οι λάτρεις της φύσης. Έριχναν και κανένα βλέφαρο περιφρόνησης στην παράξενη φορά του κορμού του, αφού κανένας εύσπλαχνος αγρότης δεν ασχολήθηκε να το ισιώσει όταν ήταν ακόμα μικρό.
"Παρατημένο, τι περιμένεις!" ψιθύριζαν και συνέχιζαν μετά το φαγοπότι διανθίζοντάς το με άλλη συζήτηση πιο ενδιαφέρουσα για έργα μεγάλα και φροντίδα της φύσης.
Όταν ερχόταν χειμώνας, άλλοι έκοβαν κλαδιά του για προσάναμμα, άλλοι τον μισό του κορμό για δεντράκι- στολίδι χριστουγέννων.
Καναδυό φορές προσπάθησαν κάποιοι να το ξεριζώσουν, μα πρόλαβε ο δασοφύλακας.
Μεγάλωνε πάντα μόνο. Πάντα για να δίνει, ακόμα κι αν δεν ήθελε. Ήταν δέντρο- ήταν υποχρεωμένο... ποιος ρωτούσε;
Πάντα με την περιφρόνηση ζούσε. Δεν ήταν ωραίο. Δεν ήξεραν το γένος του. Ήταν ξένο. Δεν είχε κύκλο δικών του υποστηρικτών. Δεν αναγνωριζόταν αν είχε χαρίσματα, επειδή κανείς δεν ασχολιόταν να δει κάτι καλό πάνω του.
Βέβαια, η σκιά του είχε ευεργετήσει πολλούς. Τα ξύλα του το ίδιο. Οι ρίζες του κι αυτές συγκρατούσαν την απότομη πλαγιά από κατολίσθηση επικίνδυνη. Ίσως να είχε ανθίσει υπέροχα κάποια εποχή, αλλά κανείς δε σκέφτηκε να το παρατηρήσει. Ίσως να έδωσε και καρπούς ζουμερούς και πεντανόστιμους. Αλλά ούτε ένας δε θα του έδινε την ευκαιρία να τους δείξει αν άξιζε για κάτι τόσο σπουδαίο.
Οι πιο πολλοί περίμεναν απλά την απουσία του δασοφύλακα. Τα όνειρά τους γέμιζαν με φθόνο, με χάος και καταστροφή. Αυτό το δέντρο το ξένο και μοναχικό έπρεπε...
Έπρεπε να ξεριζωθεί κάποια μέρα.
Και μετά, να σκίσουν και να κάψουν όλα του τα υλικά, να ξαναοργώσουν τη γη τους, όπου τόλμησε να γεννηθεί αυθαίρετα, να τη σκεπάσουν με άλλο χώμα ως επάνω, ώστε κανείς ποτέ... να μη θυμάται πως υπήρξε το... έκτρωμα.
Δεν ανήκεις εδώ!
Δεν έχεις ιδέα τι σιχαμένος ήσουν πάντα για μας, επειδή ήσουν ξένος.
Δεν πρόκειται να σου χαρίσουμε υποστήριξη κι ας καμωνόμαστε πως γίναμε για λίγο φίλοι.
Να πάρουμε ήρθαμε. Να σε πείσουμε να μας αφήσεις να ληστέψουμε τα χαρίσματά σου και να ρουφήξουμε τις δυνάμεις σου. Να εκμεταλλευτούμε εμείς όλα όσα είσαι εσύ.
Και μετά,...
Μα τι χαζό που είσαι; Εδώ είναι η γη η δική μας. Η πόλη μας. Οι φίλοι και συγγενείς μας. Οι υποστηρικτές μας.
Εσύ, πώς τόλμησες να σκεφτείς ότι μπορούσες;...
Μια φωτογραφία μπορούμε να σε βγάλουμε που να δείχνει πόσο έρημο και άχρηστο είσαι. Αυτή και μόνο σου φτάνει, σαν μια ένδειξη συμπάθειας στιγμιαίας που τη βαφτίσαμε με την ιερή λέξη της αγάπης... Έτσι, για ποικιλία, για ειρωνεία, για αυτοβόλεμα συνείδησης, όπως το πάρει κανείς...
Εμείς, ξέρεις, θα κάνουμε διαδήλωση αύριο στην πόλη.
Στη γη μας πρέπει να κυριαρχήσει ο πολιτισμός, η αγάπη και η ευγένεια. Θα μιλήσουμε για τη φιλία και την ανάγκη της αλληλοστήριξης με ειλικρίνεια και σεβασμό για όλους.
Έχουμε εκδηλώσεις... Από αύριο.
Έχουμε όνομα. Είμαστε σπουδαίοι... Καμάρωσέ μας!
Είδες τη διαφορά μας, δέντρο σαχλό; Εμείς αξίζουμε τα πάντα. Ακόμα... και τα δικά σου εύσημα. Μας ανήκουν, γιατί είναι η γη μας κι εσύ ένας ξένος. Ενοχλείς...
Copyright © Πόλυ Μίλτου
Σημείωση: Πριν αποφασίσεις ποιος και τι αξίζει στη ζωή, κοίτα μέσα σου προσεκτικά. Θα ξαφνιαστείς...