η μυρωδιά σου,
ένα σου χάδι.
Η ανάσα σου στον κόρφο μου
το στήθος σου που με θήλασε,
μια ζεστασιά στοργής.
Να μπορώ να σε σφίξω,
να μπορείς να με σφίξεις,
το σώμα σου το απαλό
η πιο γλυκιά θαλπωρή.
Μάνα μου,
ονειρεύομαι και ξυπνώ
και γύρω μου μόνο κενό.
Στα χέρια μου,
στο κορμί μου,
ένα τίποτα φρικτό με τυλίγει.
Δε σε γνώρισα,
δε σε άγγιξα,
δε σε θυμάμαι,
δεν ήσουν!
Σιωπή! Παγωνιά! Απουσία!
Προσμένω την αιωνιότητα,
να μπορέσω κι εγώ να φωνάξω:
Μάνα!
©Poli Miltou
Το αφιερώνω σε όλους όσους κατανοούν ακόμα, πόσο ιερό είναι το πρόσωπο μιας Μάνας. Πόσο λείπει σε όσους ποτέ δεν τη γνωρίσαμε ούτε για λίγο.
Υ.Γ. Ο πίνακας είναι ζωγραφισμένος με λάδι πάνω σε ειδικό χαρτί.Το έργο έχει μείνει επίτηδες στις αρχικές πινελιές, όπως ακριβώς ήταν η αρχή της ζωής μου! Δικό μου έργο, όπου ήθελα απλά να εκφράσω αυτό που πάντα μου έλειψε.Η Μάνα. (όχι ο γονέας 2)
Και ο νοών νοήτω!
(Υποσημείωση: Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο χρονολόγιό μου στο fb, την Κυριακή, 18/2/2024)