Διάβασα με τσακισμένη ψυχή την αυτοκτονία της 14χρονης. Εξαιτίας του έρωτά της για έναν ώριμο πατέρα μια συνομίλικης φίλης της. Εξαιτίας σεξουαλικής κακοποίησης εφήβου, όπως σωστά ανέφερε ένας τίτλος.
Και με συντετριμμένη καρδιά βλέπω το σχόλιο μιας καθηγήτριας "Ψυχολογική κακοποίηση; Μόνη της πήγε"...
Η κυρία της οποίας δεν αναφέρω όνομα, δε μου είναι γνωστή, δεν ανήκει στις φιλίες μου και να μην τολμήσει τέτοιος άνθρωπος με παρόμοια νοοτροπία να μπει στον χώρο μου.
"Μόνη της;"
Μιλάμε για εφηβεία. Για ένα κοριτσάκι που έφτασε απογοητευμένο και κλαμμένο στην πόρτα αυτού του σάτυρου. Που αντί να σκεφτεί πως έχει μια κόρη στην ηλικία της, εκμεταλλεύτηκε την ψυχική κατάσταση ενός παιδιού (και δεν ήταν η μόνη) σε ηλικία απίστευτα δύσκολη, όπου όλα διογκώνονται οδυνηρά και οι χαρές και οι λύπες. Σε μια ηλικία που το παραμικρό στραβοπάτημα μπορεί να πυροδοτήσει καταστροφές και λάθη ανεπανάληπτα, όπως και έγινε...
Πήγε μόνη της, λέει... Ναι, κυρία μου, κρίμα που εργάζεσαι σε παιδιά της ηλικίας της. Ναι! Η εφηβεία από μόνη της είναι μπελάς. Και πηγαίνει σε μπελάδες. Και δημιουργεί μπελάδες. Και αναζητά μπελάδες. Και φέρνει μπελάδες.
Η εφηβεία είναι κάτι τρομερό και τρομακτικό μαζί για ένα πλασματάκι αβοήθητο ψυχολογικά, από όσους έχουν αναλάβει αυτές τις ηλικίες. Η εφηβεία δε βλέπει το μέλλον, κολλάει στο παρόν και αλίμονο αν αυτό συμβεί να την πληγώσει ανεπανόρθωτα.
Η εφηβεία παίζει με τη φωτιά. Η εφηβεία θέλει ειδική μεταχείριση, πολλή κατανόηση, ανοιχτή αγκαλιά, συζήτηση και παραδοχή και αποδοχή και καθόλου νοσηρή κριτική, Η εφηβεία θέλει συγγνώμη στα λάθη. Η εφηβεία δεν αντέχει τη σκληρότητα και την εγωιστική αντιμετώπιση των δήθεν και των "υπέροχων", "τέλειων" ενηλίκων που όλα τα ξέρουν, όλα τα έχουν κάνει σωστά, που ποτέ τους δεν ήταν έφηβοι οι ίδιοι, που αυτοί, ποτέ τους "δεν πήγαν από μόνοι τους σε τίποτα άσχημο, ανήθικο, ανόητο"... που γεννήθηκαν... γέροντες...
Μια έφηβη, λοιπόν, ένα κοριτσάκι θα λείψει από το σπίτι της, από την αγκαλιά της μάνας και του πατέρα της με τόσο τραγικό τρόπο, επειδή ένας ενήλικας που είχε και ωριμότητα και πονηριά και συνείδηση για το τι έκανε, εκμεταλλεύτηκε την μπερδεμένη ψυχολογία ενός παιδιού για να κάνει το κέφι του.
Κυρία μου, και όλες οι κυρίες ή κύριοι, που εύκολα και από απόσταση κρίνουν ακόμα και έναν τραγικό θάνατο, ίσως το προσπερνούσα.
Μα δεν μπόρεσα. Επειδή εσύ... δηλώνεις Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας.
Ψυχολογία εφήβων γνωρίζεις;
Συναισθάνεσαι, άραγε, σε τέτοια τραγική ώρα τι ξεστόμισες για το δράμα μιας οικογένειας που μόλις έχασε ένα παιδί; Τι τόλμησες να αποφανθείς τόσο ψύχραιμα για το θάνατο ενός παιδιού;
Ας προσέχουμε περισσότερο τι λέμε... Επειδή υπάρχουν και όρια στη νοσηρή, τη σκληρή κριτική.
Λυπάμαι, κοριτσάκι μου που δε σε πρόλαβαν. Δεν έζησες για να νιώσεις σιγά σιγά πως όλα ήσαν το παιχνίδι ενός διεστραμμένου ανώμαλου και πως αυτό που έζησες δεν ήταν η Αγάπη. Λυπάμαι, καρδιά μου, που δε σου δόθηκε ευκαιρία να τη γνωρίσεις αυτή την αγάπη! Λυπάμαι, σπλάχνο της γης, που αποφάσισες τόσο βιαστικά από φόβο; Από ντροπή; Από έλλειψη κατανόησης; Από όσα η άκαρδη κοινωνία μας σου στέρησε με την έλλειψη ψυχολόγων στα σχολεία; Με την ενημέρωση γονέων για παρόμοιες καταστάσεις; Με την ανώφελη και ηλίθια συνεχόμενη κριτική της στα ξένα λάθη; Λυπάμαι βαθιά! Και πιο πολύ, που δεν ήμουν εκεί, δε σε ήξερα, να σε προλάβω,... να σε αφήσω να κλάψεις στην αγκαλιά μου ελεύθερα, να μου πεις τα πάντα χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο, χωρίς να κομπιάζεις, όπως πάντα μάθαινα να κάνουν τα παιδιά μου και να σε βεβαιώσω πως υπάρχουν ψυχές που καταλαβαίνουν και πως η αγάπη υπάρχει... Μα δε σε πρόλαβε να σε συναντήσει, γιατί εσύ έφυγες... Επειδή κανείς μας δε σε πρόλαβε στο τελευταίο σου λάθος, το μόνο ανεπανάληπτο και τραγικό!
Γονείς,
όσοι έχετε εφήβους στα σπίτια,
εκπαιδευτικοί, όσοι αποφασίσατε να αναλάβετε αυτές τις επικίνδυνα δύσκολες ηλικίες,
παρακαλώ, κάντε μια προσπάθεια να ενημερώνεστε από ψυχολόγους... Η εφηβεία θέλει ειδική μεταχείριση. Για να δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν ξεπερνώντας τα λάθη και ισορροηπημένα να προχωρούν το δρόμο τους χαρούμενα.
Τα παιδιά μας είναι ο θησαυρός μας ο μεγάλος.
Και κανένα λάθος δεν είναι τραγικό και μη αναστρέψιμο. Κανένα! Εκτός από το θάνατο!
Ας τους το μάθουμε όσο τα έχουμε στα χέρια μας. Ώστε αργότερα να καμαρώνουμε με χαμόγελα ικανοποίησησης το ελεύθερο πέταγμα τους στη ζωή που εκείνα ονειρεύτηκαν!
Copyright © Πόλυ Μίλτου