ΚΙ ΟΜΩΣ,...
δεν πατάς τον ουρανό. Αντικατοπτρισμός είναι σε κάποια ήρεμη επιφάνεια νερού, μα πόσο ξεγελάει...
Νομίζεις πως τα βλέπεις όλα ανάποδα...
Ίσως, σκέφτομαι, να χρειάζεται καμιά φορά να καθρεφτιζόμαστε κάπου ανάποδα για να βλέπουμε καθαρά...
Ίσως, το πολύ χώμα που πατάμε συνέχεια, μας έχει κάνει ένα με τη γη και το κεφάλι μας γέρνει προς τα κάτω...
Θλίψεις, άγχη, στενοχώριες, κατατρεγμοί, καταστροφές, αναποδιές, απόγνωση... Δε βλέπουμε ορίζοντα, δε στεκόμαστε όρθιοι στον καιρό μας. Οι ώμοι λυγίζουν και η διάθεση πέφτει στα πατώματα!
Περπατάμε στα έλη και γινόμαστε λασπάνθρωποι...
Ίσως, λέω, ίσως γι' αυτό, να χρειαζόταν ο Θεός τους τεράστιους καθρέφτες του, να σκορπίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης σαν υπενθύμιση γενναίας αφύπνισης...
Μια αφορμή σε όλες τις σκυμμένες ψυχές να βλέπουν... προς τα πάνω. Να αντικρίζουν τι πραγματικά υπάρχει πάνω από τη σκοτεινιά του κόσμου...
Κοίτα, λοιπόν, ανάποδα και απόλαυσε...
Αφού δεν μπορείς να σηκώσεις κεφάλι, εσύ, ο ουρανός, ορίστε, στρώθηκε στα πόδια σου ονειρεμένος...
Να σου θυμίζει πως πάντα, κάπου θα υπάρχει μια χαραμάδα με φως ή... μια απέραντη ελπίδα από την ατέλειωτη Αγάπη που σκεπάζει την κάθε ύπαρξη πάνω στη γη....
Ο ουρανός στα πόδια σου, στεφανωμένος από όνειρα...
Σήκω το κεφάλι, δεν είναι ψευδαίσθηση! Υπάρχει!
Αρχίζουμε, λοιπόν, κάθε μέρα πάλι και πάλι από την αρχή!
Με φόντο το γαλάζιο μιας Υπέροχης Αγάπης!
Κι αν λυγίζεις πάλι, θα κοιτάς ουρανό!
Εγώ... κάπως έτσι επιβίωσα... Εσύ;
Περπατάμε στο χώμα, φίλε της καρδιάς μου, δε χρειάζεται να το βάζουμε και στην ψυχή μας...
Πάνω μας πάντα υπάρχει ουρανός!
Σήκω και προχώρα... Μαζί, με την αγάπη!
Π.Μίλτου
(Μια αφιέρωση για όλους μας, επειδή όταν λυγίζει η ψυχή... χάνει τον ουρανό της... Υπάρχει, όμως!... Το βλέπεις;...)