Γέμισε το ποτήρι της με κόκκινο κρασί και πλησίασε το πληκτρολόγιο.
Ήταν μια συνήθεια που χρόνια ολόκληρα είχε αποκτήσει και δεν επιθυμούσε να την αλλάξει με τίποτα. Ήταν μια συνήθεια που γέμιζε την ψυχή της με μια ψευδαίσθηση πως κάποιος δικός της βρισκόταν εκεί και μιλούσε μαζί του.
Βέβαια, δεν είχε πάντα την ίδια διάθεση να παρηγορηθεί με ψέματα.
Και σήμερα, Κυριακή του Πάσχα, ήταν μια από τις θλιβερές της μέρες που ένιωθε πως η ψυχή βάραινε μέσα της με ασήκωτο βάρος.
Έτσι ένιωθε σε κάθε μεγάλη γιορτή. Με τη διαφορά πως τα Χριστούγεννα είχαν μια πινελιά σπιτίσιας παρουσίας, με όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, ξέρεις… Τον στολισμό, τη φλόγα στη σόμπα που δημιουργούσε μια θαλπωρή, το κλείσιμο μέσα στη ζέστη, την τηλεόραση με τα παιδικά που έδειχναν οικογένειες, στολισμένα σπίτια, γιορτές γύρω από το τραπέζι. Τα έβλεπε κατά κόρον για να νομίζει πως γευόταν κι εκείνη κάποια ψιχουλάκια αγάπης έστω κάτω από τα τραπέζια τους ή έξω στις χιονισμένες αυλές. Και μετά, ήταν και όλα εκείνα τα παραμύθια που τελείωναν με την πραγματοποίηση των ωραιότερων ονείρων του πρωταγωνιστή ή της πρωταγωνίστριας.
Μια πίκρα την άφηναν μέσα της όλα αυτά πάντα, μα είχε μάθει να παραμυθιάζει τον εαυτό της να χαίρεται με τα ψέματα της ταινίας και όχι με την ερημιά του δικού της κόσμου.
Όμως,… όμως…
Αν θέλετε να διαβάσετε το υπόλοιπο πατήστε στο παρακάτω link:
https://pearls-n-roses.blogspot.com/2020/04/blog-post_26.html
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΣΜΑ!