Μαζεύτηκαν οι πολλοί στις δικές τους έννοιες...
Δέσαμε τις βάρκες μας στα μουράγια και πίνουμε τον καφέ σκεφτικοί. Κάτι έχει ήδη αλλάξει και το ξέρουμε. Ο ουρανός που ανατέλει αργότερα τον ήλιο του, η σκοτεινιά που πέφτει νωρίτερα τα δειλινά... Και όσο κι αν ακόμα κρατά η ζέστη της ημέρας, σαν προσωρινό ξεγέλασμα, τα βραδάκια το κρύο σε περονιάζει ως τα κόκαλα.
Η φύση, βλέπεις, δε χρειάζεται υπενθύμιση ούτε ημερολόγια τοίχου για να συνεχίσει το έργο της. Κάτι κρινάκια της θάλασσας, θα παραδώσουν τη σκυτάλη σιγά σιγά στην αγράμπελη, στα κυκλάμινα και στα χρυσάνθεμα.
Η φύση δε βολεύεται με μελαγχολίες και τέτοια. Κανονίζει η κάθε εποχή να έχει τη δική της χάρη και πετυχαίνει τέτοιες ομορφιές, που ούτε βασιλιάς δε θα σκεφτόταν. Απλά, απέριττα, λιτά, φαντασμαγορικά, μονόχρωμα ή πολύχρωμα, ήρεμα ή επαναστατικά, γαλήνια ή ταραγμένα, τα τερτίπια της αλλάζουν τη διάθεση, αλλάζουν την έκφραση, αλλάζουν τις επιθυμίες, αλλάζουν τα όνειρα...
Έχει τον τρόπο της η κυρα- Φύση να μας μαγεύει και να κάνει πάντα αυτή την πρώτη εντύπωση σε όλα!
Φίλε μου, ο χρόνος κυλάει μόνο για αυτά που μας περιτριγυρίζουν μέσα μας ή έξω...
Μα η ψυχούλα μας αναζητάει πάντα το μόνιμο, κάτι ευχάριστο, γαλήνιο, αγαπημένο.
Δεν είμαι η καλύτερη στο να δώσω συνταγές ευκολίας και χαράς. Δεν μπορώ να αναπλάσω ό,τι χάθηκε ούτε να επαναφέρω όσα καταστράφηκαν στην πρώτη τους δόξα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια στιγμή όπως σκέφτεται κάποιος άλλος... Ούτε εσύ μπορείς.
Τα γούστα μας διαφέρουν. Το ίδιο και οι ζωές και όλα όσα κουβαλάμε μαζί μας.
Το μόνο που μπορώ είναι να σου πω τι σκέφτομαι η ίδια.
Ξέρεις, έχω περάσει από πολλά στάδια ματαιότητας και λάθη προδιαγραφών, από ισοπεδώσεις ονείρων και βλακείες ατέλειωτες. Έχω αισθανθεί στο πετσί μου κάθε εποχή του κάθε μου χρόνου να βαραίνει με τους αέρηδες, με τη βροχή και τα χαλάζια, με τα χιόνια και τους πάγους, με τις αγωνίες του κάθε λεπτού.
Έχω αναζητήσει πάλι και πάλι στιγμές ηρεμίας και μου δόθηκε αγώνας σκληρός, ανελέητος.
Έχω σπάσει τα μούτρα μου στα κατσάβραχα, κατεβαίνοντας τις σκάλες σε χάη και ντροπές, αμέτρητες φορές.
Έχω ανασάνει την αλμύρα του καθαρού πέλαγου, μα πέρασα και από λιμνάζοντα ύδατα, όπου μύριζε βούρκο και αποσύνθεση.
Έχω αναστατώσει ανθρώπους με ιδιοτροπίες και μιζέριες, έστω στιγμιαίες και έχω εκνευρίσει άλλους τόσους με την ιδιοσυγκρασία μου τη διαφορετική από τη δική τους.
Έχω αφεθεί πολλές φορές καταμεσής της φουρτούνας για να πνιγώ και άλλες τόσες έχω δοθεί τροφή στα κοράκια του φθόνου για να πεθάνω.
Έχω αλλάξει στο σώμα, έχω μετρήσει μαλλιά να ασπρίζουν από απόγνωση σε μια νύχτα, έχω κλείσει απελπισμένη τα μάτια μου σε θλίψεις αμέτρητες, έχω βρεθεί να παρατηρώ τις ρυτίδες- ενθύμια μιας ξεχασμένης νιότης και να φιλοσοφώ κυνικά.
Έχω φτύσει αίμα στην άχαρη και ανέφικτη προσπάθεια να λυτρωθώ από άδικους συκοφάντες, που ακόμα μου μαυρίζουν τη ζωή από ένα λογάκι που κάποτε ξεστόμισαν από ζήλια, και που δε συμμαζεύεται τόσα χρόνια με τίποτα.
Έχω δώσει τις μάχες μου με τα τέρατα του εγώ και τους βρυκόλακες της κακίας και δολοπλοκίας των άλλων, πολλές τις έχασα, λίγες κερδήθηκαν, πάλι με απώλειες εις βάρος μου...
Η δικαιοσύνη, που κάποτε ήταν τυφλή, στις μέρες μας δηλώνει ότι αποστραβώθηκε και γυρίζει μόνο όπου μυρίζει χρήμα, δύναμη και συμφέρον, οπότε έμαθα να αδικούμαι ασύστολα.
Οι καρδιές πολλών, πρώην φίλων, άλλαξαν, έγιναν αγνώριστες και πολλές φορές μου είναι άγνωστο το γιατί...
Λίγα τα τρόπαια, μετρημένα στα δάχτυλα... του μισού χεριού, ατέλειωτες οι χασούρες...
Πόσα παίρνει ή φέρνει ο χρόνος μας, ο καθένας μας το γνωρίζει καλά και δε χρειάζεται υπενθύμιση.
Μα κοίτα, αποκόμισα και δώρα από όλα αυτά τα άδικα και αποτρόπαια και φρικιαστικά.
Τη δύναμη της συνέχειας, την εγκαρτέρηση, την προσπάθεια της αναγέννησης από τα συντρίμμια, την ατέλειωτη άνοιξη του καλού στην καρδιά, συνδυασμένη με όσα όμορφα προσφέρει κάθε εποχή, την ελπίδα για αυτά που δε βλέπω... Το όραμα σε ένα μέλλον πιο πέρα από τα σύνορα των δακρύων, τη γαλήνη μέσα μου κι ας ζω στη διαρκή τρικυμία...
Εξακολουθώ να παλεύω χωρίς κουπιά, χωρίς να ξέρω ως πού θα μπορέσω να φτάσω, χωρίς λιμάνι να δέσω για λίγο το σκαρί της ψυχούλας μου, υπάρχει μόνο αγώνας και πόνος...
Και τι με αυτό; Συνεχίζω,... κάπου υπάρχει φως στον ορίζοντα...
Φίλε μου, η φύση διδάσκει... Κι εγώ έγινα... "κλέφτρα".
Όλα μου τα χρόνια φρόντιζα να μπαίνω στα λημέρια της, να κυκλοφορώ στους θησαυρούς της και να της "κλέβω" από κάτι.
Από το Φθινόπωρο πήρα το σεβασμό και την ομορφιά της πολυχρωμίας, τη μυρωδιά της βροχής, τα πεσμένα φύλλα, που η αποσύνθεση τα κάνει τροφή για το δέντρο της Άνοιξης.
Από τον Χειμώνα πήρα την υπομονή και το αργό χορευτικό πέσιμο των νιφάδων στη γη και τη σιωπηλή ζεστασιά του χιονιού για τα θαμμένα μου όνειρα... τη θαλπωρή από αναμμένα τζάκια και την προσοχή για παγίδες καιρών.
Από την Άνοιξη πήρα τη χαρά της ελπίδας, πως όλα μπορούν να ξαναβγούν στο φως και στη ζεστασιά, να αναγγενηθούν, να αναστηθούν και να φυτρώσουν και να ζήσουν δυνατά και χαρούμενα...
Από το Καλοκαίρι πήρα την ανάπαυλα της γαλήνης και τα λαμπερά χρώματα και τη ζωηράδα της φρεσκάδας σε κάθε μου κίνηση και προσπάθεια.
Τώρα, που θα αλλάξει πάλι η εποχή, θα ξαναρχίσω από την αρχή την έρευνα, ώστε να "κλέψω" πάλι κάτι σπουδαίο που δεν είχα προσέξει άλλες φορές...
Οι εποχές της ζωής μας είναι όλες φορτωμένες με δώρα.
Αντί να μελαγχολούμε για το άπιαστο που έφυγε, έχουμε έργο να κάνουμε πολύτιμο και αναγκαίο και να ρουφάμε την κάθε μας στιγμή ολόκληρη για να μη χάνουμε τίποτα από τη ζωή μας.
Αντί να ασχολούμαστε με τους άλλους, που ούτε μας πρέπει ούτε μας χαρίζει κάτι σαν κέρδος πέρα από σπατάλη και χάσιμο ζωής, έχουμε έναν πολύτιμο εαυτό να φροντίσουμε.
Αν μας μάθαιναν να γυμνάζαμε καλύτερα τα μάτια μας και το νου, η καρδιά μας, αντί για άχρηστα και επικίνδυνα απόβλητα, αντί για κουτσομπολιά και άθλιες κατακρίσεις και δίκες των ξένων υποθέσεων, θα είχε αρκετό ελεύθερο χώρο για να αποθηκεύει ομορφιές και αρώματα και πολύτιμα είδη.
~Ένα ξεχωριστό χάρισμα του άλλου που μας κάνει περήφανους, μια πινελιά όμορφη σε έκφραση προσώπου που μας γεμίζει χαρά, ένας λόγος σοφίας που μας δόθηκε σαν δώρο, μια χειραψία φίλου αγαπητού, ένα χαμόγελο παιδιού αθώου σε ηλικιωμένου μορφή, μια ανόθευτη ειλικρίνεια που διόρθωσε τη δική μας βλακεία, πόσα χαρίσματα, πόσα καλά, πόσα τρυφερά... Πόσα θα ανακαλύψουμε με την αγάπη...~
ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΙ ΤΗ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΚΑΙ... ΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ... ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ...
ΚΑΙΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΗΘΟΥΣ...
22/ 09, τελευταία μέρα του καλοκαιριού. Ας πάρουμε τα μέτρα μας να χαρούμε την καινούρια ωραιότατη εποχή που καταφτάνει καρποφορούσα!
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΓΗ...♥️
Copyright © Πόλυ Μίλτου