Τα λαβωμένα φτερά μου
τα έκλεψε ένας άγγελος,
«Δεν είναι για σένα», είπε,
«το κορμί σου αδύναμο».
«Εσύ δεν αντέχεις το σκοτάδι».
Έφυγε μακριά, πέταξε…
Για λίγο…
Τα λαβωμένα φτερά μου
τα φόρεσε ένας άγγελος…
Αυτός, της Αγάπης…
Μα η πτήση τσακίστηκε.
Το κορμί του σαν θνητό αντιδρά.
Ρίχτηκε στη γη με οδύνη.
Τα λαβωμένα φτερά μου
αγκάλιασαν το σώμα το άγιο.
αυτό, της θυσίας για μένα.
Σιωπή θανάτου τυλίχτηκε γύρω.
Ένα ρόδο απέμεινε να αντέχει.
Κάθε πέταλο κι ένας καημός μου,
κάθε άρωμα ήταν ένα όνειρο.
Αυτό, της χαμένης γαλήνης.
Άγγελέ μου, τα φτερά δε δανείζονται
Ούτε εσύ δεν τα άντεξες πάνω σου.
Θα τα πάρω να ζήσεις!
Και τα άρπαξα απότομα
και τα φόρεσα πάλι με θλίψη.
Τα φτερά τα δικά μου, άγγελέ μου γλυκέ,
είναι ο δικός μου ο κλήρος
ο μοναδικός,
μου δόθηκε προ αιώνων,
και είναι πάντα βαριά.
Δεν μπορούν να πετάξουν,
μα μπορούν να αγκαλιάσουν.
Δυο φτερά τσακισμένα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου