ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ
Σήμερα είναι Ψυχοσάββατο. Αυτό που ξεκινάει τις απόκριες.
Αν και πολλοί πιστεύουν πως είναι μέρα να μνημονευτούν οι δικοί τους, το νόημα είναι ακόμα πιο μεγάλο, όσο και η αγάπη του Θεού, τον Οποίο προοριζόμαστε να μιμηθούμε.
Το Ψυχοσάββατο, λοιπόν, είναι μέρα που μνημονεύονται όλοι όσοι έχουν περάσει... "απέναντι".
Και ιδιαιτέρως, τα τοποθέτησε η εκκλησία πριν από τις δύο πιο υπέροχες περιόδους (το άλλο είναι πριν την Πεντηκοστή), για να μας δώσει μια τιμητική ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας.
Πρόκειται ιδιαιτέρως για μνημόνευση όλων των κεκοιμημένων που έφυγαν για την αιωνιότητα με φρικτό τρόπο ή ανώνυμοι ή χωρίς να έχουν κανέναν να τους μνημονεύσει.
Αυτούς όλους τους μνημονεύουμε εμείς κάθε χρόνο στα Ψυχοσάββατα.
Πάρε σταράκι, πήγαινε να θυμηθείς την αγάπη, αδερφέ μου. Όχι μόνο για τους δικούς σου, όμως. Άναψε δίπλα και ένα κεράκι για όλους τους ανώνυμους και αδικημένους που κανείς ποτέ δεν τους σκέφτηκε. Τους σκέφτεται ο Θεός. Και η ευλογία της ευχής για κάποιους που δε γνώρισες ποτέ, θα γυρίσει σε σένα.
ΑΠΟΚΡΙΕΣ... Από αύριο...
Τεράστιο και συνταρακτικό το νόημά τους. Καμιά σχέση με τα ξεφαντώματα, όσο κι αν μας ξενίζει αυτό.
Φυσικά, ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θα ζήσει και αν πρόκειται για παιδιά, ε, δεν πειράζει να διασκεδάσουν και λίγο με καλό τρόπο. Παιδάκια είναι, αθώα και το γέλιο είναι φυσική τους κατάσταση. (Βέβαια, το να τους εξηγήσουμε κάποια πράγματα δεν είναι κακό...)
Όμως οι ενήλικες, όσοι λέμε πως πιστεύουμε, καλά είναι να θυμόμαστε πως άλλο είναι το νόημα.
Αρχίζει από αύριο με κλιμακωτό τρόπο, ας το πω έτσι, η Τεσσαρακοστή. Μια προετοιμασία βαθιά και αναγκαία για το μεγαλύτερο γεγονός που έγινε πάνω στη γη και μας έσωσε όλους. Μια προετοιμασία περισυλλογής και αν θες και πένθους. Όχι με μαύρα ρούχα, όχι. Ούτε με αηδίες, με σκύψιμο υποκριτικό του κεφαλιού και διατυμπανίζοντας δεξιά και αριστερά με κάθε τρόπο κακόμοιρο ότι εμείς... "δεν είμαστε σαν τους άλλους... νηστεύουμε..."
Φίλε και αδερφέ, άκου. Πριν από την αυριανή Κυριακή είχαμε δύο προηγούμενες όπου ο Χριστός μας τόνισε το νόημα της ταπείνωσης. Ή μάλλον το νόημα της εσωτερικής ισορροπίας που παραδέχεται ότι το χώμα που μας χαρακτηρίσει στη φύση μας, δε μας αφήνει εύκολα... Συχνά πέφτουμε στις λάσπες...
Το πιο φρικτό είναι να γινόμαστε εμείς λάσπη και να λερώνουμε τους άλλους, ακόμα και με μια σκέψη κατάκρισης. Τι σε νοιάζει η ξένη ζωή; Κοίτα τη δική σου. Έχει πολλά άσχημα να διορθώσεις. Και αν μου λες ότι νοιάζεσαι για... το καλό του, τότε...
Αύριο θα ακούσουμε ένα ευαγγέλιο όπου θα ακουστεί το νόημα της αγάπης, όχι όπως το ερμηνεύουμε εμείς υποκριτικά. Αλλά όπως είναι πραγματικά. Η ίδια αγάπη χωρίς συμφέροντα και κριτική και μισαλλοδοξία και διαχωρισμούς, η ίδια για όλους. Ακόμα και για όσους τους έχει η ζωή ή οι πράξεις τους στο περιθώριο. Αγάπη είναι το νόημα. Με αυτήν αρχίζουμε την εσωτερική μας αναζήτηση.
Με αυτήν, τη μεγαλύτερη Αγάπη, τη Σταυρωμένη και Αναστημένη Αγάπη θα πάψει η θλίψη μας το Πάσχα... Τότε, ναι, είναι για ξεφάντωμα. Για χορούς και πανηγύρια, επειδή έχουμε νικητήρια κατά του θανάτου.
Μα τώρα... Τώρα υπάρχει μια αυτο- συγκράτηση αυτές τις μέρες. Επειδή πρέπει να θυμηθούμε και τη θλίψη που σκεπάζει τον κόσμο μας. Πόλεμοι, καταστροφές, αναποδιές και επιπλέον κακία, πονηριά, υποκρισία, ανεντιμότητα, ψευτιά, ασέβεια, ισοπέδωση κάθε ανθρώπινης υπόστασης... Και μέσα μας τόσες οδυνηρές αντιφάσεις, τόσες ανατροπές καθημερινές που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι όσο και να το θέλουμε, όσο κι αν νομίζουμε το αντίθετο, όσο κι αν ξεφωνίζουμε και κορδωνόμαστε δεξιά και αριστερά πως είμαστε τέλειοι, είμαστε σε πολλά λάθος, είμαστε σε πολλά τραγικοί.
Όλα αυτά καλούμαστε να τα θυμηθούμε περισσότερο τώρα. Όχι για να μελαγχολήσουμε ή να πίνουμε ξύδι(το άκουσα και αυτό...)
Ισορροπία, αδερφοί μου. Απλά μας καλεί η εκκλησία να θυμηθούμε πως έχουμε να διορθώσουμε πολλά, να αναθεωρήσουμε άλλα τόσα, να πάρουμε αποφάσεις καινούριες, να καθαρίσουμε βρομιές, να ζητήσουμε συγγνώμες, να σβήσουμε εγωισμούς, να ξεχάσουμε κακίες και να επικεντρωθούμε στο καλό. Επειδή αυτό πρέπει να κυριαρχήσει στη φύση μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε Άνθρωποι... Να σκεφτούμε πιο πολύ όσους μας χρειάζονται υλικά, πνευματικά, αδερφικά... Να ντυθούμε εσωτερικό φως για να λάμπει η ψυχή μας στην Ανάσταση, πιο πολύ από τις λαμπάδες μας.
Θλίψη και για τη μεγαλύτερη αδικία που κάναμε οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες. Κάποτε, φτάσαμε στην πιο τραγική μας κατάσταση και θανατώσαμε την Αγάπη, την ευεργεσία και τον Θεό μας. Τι χειρότερο; Ας το θυμόμαστε και αυτό κάθε φορά που γινόμαστε αχάριστοι και υπεροπτικοί...
Η θλίψη, λοιπόν, επισκιάζει αυτή την περίοδο για να μπορέσουμε να συνέλθουμε που έχουμε ξεχαστεί πάνω σε αυτή τη γη από χώμα και παίζουμε καθημερινά θέατρα του παραλόγου. Θλίψη που ταξιδεύουμε συνέχεια προς ένα τέλος που είναι σκοτεινό και απαίσιο και μας πνίγει η αγωνία και ο φόβος. Αλλά και μια προσδοκία μεγάλης χαράς, επειδή ξέρουμε πού καταλήγει και περιμένουμε με ανυπομονησία να ευφρανθούμε με Αυτόν που νίκησε τους φόβους και τον Φόβο μας και μας άνοιξε πάλι δρόμους αιωνιότητας. Χαρά μυστική, γιατί πίσω από τη μικρή αυτή περίοδο, όλα λάμπουν και μας χαρίζουν βεβαιώσεις Ζωής και ευτυχίας ατέλειωτης.
Φάε το κρέας σου αύριο, φίλε μου... Αν μπορείς θα νηστέψεις σε τροφές. Αν όχι, δεν πειράζει. Εκείνο που έχει βαθιά σημασία είναι να νηστέψεις το κακό μέσα σου.
Άσε και τα παιδάκια να διασκεδάσουν χωρίς παρεκτροπές στο κακό. Αλλά,... κάποια στιγμή, εξήγησέ τους, ανάλογα με την ηλικία ότι πίσω από αυτά τα ψεύτικα πανηγύρια, υπάρχει η χαρά η αληθινή και μοναδική που μας περιμένει να τη ζήσουμε ολόκληρη. Ότι μας περιμένει ένα Πάσχα. Μια Ανάσταση. Μια Λαμπρή. Η Αλήθεια και η Αγάπη!
Ας ευχηθούμε σήμερα για όσους είναι "απέναντι". Εμείς δεν τους βλέπουμε πια, εκείνοι όμως μας νιώθουν και συντρέχουν σε όσα μας απασχολούν. Εύχονται για μας μπροστά στον θρόνο του Θεού. Με πολλή αγάπη.
Ας ευχηθούμε και ο ένας για τον άλλο. Οι ευχές πιάνουν πάντα!
Την αγάπη μου σε όλους! Καλές Απόκριες!
Με αγάπη αληθινή και ανόθευτη!
Π.Μ.